WALL·E

Andrew Stanton jest reżyserem takich animacji  jak „Dawno temu w trawie” oraz „Gdzie jest Nemo?”. Znane chyba większości filmy były zwiastunem czegoś wspaniałego, co powstało w 2008 roku – Wall-E.

 

Twórcy nie owijają w bawełnę – Ziemia za 700 lat jest jednym wielkim śmietnikiem. Wszystko szare, smutne, brudne, odrażające, a na niej mały, wrażliwy robocik Wall-E wykonujący skrupulatnie swoją pracę (sprzątanie ziemi), a hobbystycznie kolekcjonujący ciekawe odnalezione przedmioty. Jego spokój zaburza wizyta robota Ewa, który został wysłany w celu zbadania stanu naszej planety i odnalezienia śladów życia. Zaniepokojony, osamotniony, ale i zaciekawiony Wall-E podąża śladem gościa. Po jakimś czasie udaje mu się nawiązać kontakt z przybyszką. Nowoczesna, pewna siebie, zgrabna, szybka (tak, to opis robota) – robi wrażenie na przyczepionym do ziemi samotniku, o wielkim sercu.

Przez krytyków został lepiej niż dobrze przyjęty, co też miało odzwierciedlenie w nagrodach - film otrzymał rekordową dla animacji ilość, aż 6 nominacji do Oscara (zgarnął jedną statuetkę za długometrażowy film animowany). Wszystkie nominacje w pełni zasłużone.

Jednym z założycieli Pixara był Steve Jobs, czego efekty widzimy na ekranie. Nietrudno zauważyć pewne podobieństwa, np. robot Ewa (zaprojektowany przez designerów z Apple) jest wykonany w charakterystycznym dla tej marki stylu czy obecność iPoda, którego używa Wall-E.

Podjęte ryzyko  (czy widz będzie czuł się usatysfakcjonowany obrazem z tak małą ilością dialogów?) opłaciło się. Duża część filmu - głównie początek - (a raczej pierwsza połowa) pozbawiona jest rozmów. Roboty wydają głównie dźwięki i słyszymy od nich minimalną ilość wypowiadanych słów. Co najlepsze mimo to przekazują sobie nawzajem (i przy okazji widzowi) cały wachlarz emocji przy pomocy dźwięków, „mowy ciała”, wiele też oczami. Ciekawostką jest, że niewszystkie dźwięki zostały zrobione elektronicznie, np. odgłos wiatru to tak naprawdę nagranie odgłosy przy wodospadzie Niagara, został też wykorzystany dźwięk zapinanych i rozpinanych kajdanek oraz wiele innych.

Plusem jest wartka akcja, ciągłe napięcie, zwroty akcji – naprawdę, nie ma tu czasu na nudę (chodzi głównie o  drugą połowę), chociaż pierwsza mimo, że wolno poprowadzona jest równie znakomita. Jeszcze większym atutem jest to, że film przepełniony jest emocjami, pozytywnymi, negatywnymi, wzruszenia, śmiech - wszystko. Pięknie i w sposób przejmujący pokazane uczucie, które łączy głównych bohaterów i mimo, że nie mówią wiele to nie przeszkadza to w odbiorze, a to co widzimy i odczuwamy  to naprawdę więcej niż gdybyśmy usłyszeli „kocham cię” w ustach zakochanych na dużym ekranie. Różnorodność charakterów (ludzi i głównie robotów) też wychodzi na duży plus. Do tego osobliwy, nieprzysłaniający istoty problemu humor. A problem, czyli konsumpcjonizm czy zagrożone środowisko jest mocno zarysowany (tu przypomina mi się „Lorax”, całkiem przyjemna  animacja z tego roku – chociaż nie umywa się do Wall-E).

To w jaki sposób wykonany jest film widać już po zdjęciach – robią wrażenie. Mistrzowska precyzja – każdy śmieć, każdy robot, każdy milimetr na ekranie jest wymuskany do granic możliwości, a cały efekt powala. Warto wspomnieć o świetnie przedstawionej, opustoszałej Ziemi, która nie pozostawi widza obojętnego.

Nie znajdzie się widz odporny na uroki Wall-E (nie będę próbować odmieniać). Cała historia chwyta za serce, wzrusza, a przy tym daje do myślenia. Do tego niebywała precyzja i piękna ścieżka dźwiękowa. Arcydzieło wśród animacji. Pixar pokazał klasę i podwyższył poprzeczkę.

animacja/science-fiction

oryginalny tytuł: WALL·E

rok: 2008

reżyseria: Andrew Stanton

scenariusz: Andrew Stanton, Jim Reardon