Recenzja: "Hobbit: Niezwykła podróż"

fantasy/przygodowy 
oryginalny tytuł: The Hobbit: An Unexpected Journey 

rok: 2012 
reżyseria: Peter Jackson 
scenariusz: Guillermo del Toro, Peter Jackson, Fran Walsh, Phillippa Boyens

Zacznę od tego, że film oglądałam w 2D. Zaciągnął mnie na niego chłopak i wielkie dzięki mu za to, bo bez chwili zastanowienia wystawiłam 9/10. W efekcie z seansu wyszłam dużo bardziej zadowolona ja, ale przejdźmy do recenzji.
Istotną, dla niektórych wręcz zaskakującą rzeczą, o której trzeba wspomnieć na początku jest cały klimat w jakim utrzymany jest film. Myślę, że nie będzie przesadą jeśli powiem, że na jego połowę składały się różnorakie zabawne momenty (na pewno było ich więcej niż tych mrocznych!). Nie znam nazw wszelkich stworów itd. z książek Tolkiena, także będę pisała po swojemu. Co wywoływało uśmiech na twarzy? Śmieszne postaci, takie jak zwariowany czarodziej, który jest typową postacią komiczną. Cały początek filmu, czyli wieczerza u Bilbo głównie bawi (podkreślam głównie – bo nie tylko) – zaskoczony wizytą niezapowiedzianych gości Bilbo i (zbyt) swobodne zachowanie krasnoludów. Nawet w dalszej części filmu niektóre momenty walk (np. z trollami) ewidentnie mają rozbawić widza.

Generalnie nie znajdziecie tu krwawych potyczek. Walka z goblinami i ich tłustym królem, jakby to zobrazować, jest przystosowana do tego, aby mogli oglądać ją też młodsi widzowie. A tu spadną z mostu, a tu zepchną ich jakimś pniem. Podsumowując, mimo obecności wielu czarnych charakterów i rozpowszechniających się sił zła, z filmu czuć pewne... ciepło. Bardzo, bardzo baśniowy klimat. Krwawy czy brutalny to ostatnie słowa jakie można wypowiedzieć opisując go.

Czytając opinie i rozmawiając ze znajomymi słyszę, że problemem jest brak napięcia. Ja chyba jestem wyjątkiem i nie jestem przyzwyczajona do filmów z tego typu akcją, w czego efekcie niesamowicie się denerwowałam i prawie non stop martwiłam się o bohaterów. Na brak napięcia nie mogłam więc narzekać, ale ja jestem nieco naiwna jeśli chodzi o takie sceny. Zawsze jak bohater zwisa nad urwiskiem ja już się denerwuję i wybałuszam oczy trzymając przy tym kciuki żeby nie spadł.

Dużo naczytałam się o tym, że początek zbyt długi i nudny. Patrząc na to, że film tak naprawdę stanie się pierwszym filmem z sześciu nakręconych na podstawie dzieł Tolkiena to myślę, że jest to fajny wstęp pokazujący nam charaktery bohaterów, stworzeń i generalnie świat Śródziemia. Dla tych, którzy nastawieni są na napięcie, emocje i tak dalej, jakieś ok. 40 minut (mniej więcej) dziejące się w pomieszczeniu przy stole może być małym szokiem.

Większość filmu to wędrówka krasnoludów, Bilbo i Gandalfa. Można powiedzieć, że „Hobbit…” jest zlepkiem poszczególnych przygód, które spotykają gromadę (najczęściej walk) z różnorakimi stworami. Mimo, że użyłam słowa „zlepek” nie oznacza to absolutnie, że brakuje tu wartkiej akcji czy spójności i płynności. Trochę jest to od jednej historii do drugiej z przerwami na wędrówkę, ale ogólnie wychodzi to na plus. Wiele scen, wiele walk w różnych miejscach, wszystko urozmaicone i świetnie wykonane. Ledwo odetchniemy z ulgą po jednym spotkaniu z wrogiem, a tu już drugie.

Widoki zapierają dech w piersiach. Film miałam oglądać w 3D w Multikinie w największej sali (dla tych co nie byli – jest naprawdę gigantyczna) w Złotych Tarasach, a w końcu wylądowałam na 2D w dość skromnej wielkością jak na obecne standardy w multipleksach sali, a zdjęcia i tak były zniewalające (aż chce się zabrać plecak i ruszyć w świat!).

Martin Freeman jako Bilbo jest genialny, pokochałam go od pierwszych chwil. WP oglądałam wiele razy, ale rzadko się skupiałam (oprócz jednej części), w każdym razie zapamiętałam Gandalfa jako spokojnego starszego pana. Tutaj nie brakuje mu charyzmy, poczucia humoru i wszystkiego, aby również obdarzyć go wielką sympatią, co też stało się w moim przypadku. Warto wspomnieć o świetnej scenie „pojedynku” Bilbo i Gollumem, kiedy to w posiadanie hobbita trafia pierścień.

Tak dla porównania mój chłopak uznał, że początek filmu (gdy trwają przygotowania do wyprawy) był zbyt długi i wręcz nudny oraz zawiódł go wspomniany wyżej brak jakiegokolwiek napięcia.

Czuć rozmach, zdjęcia, montaż, muzyka – cudeńko. Przynajmniej pod tym względem na pewno nikt się nie zawiedzie.

Fajny klimat baśni (inny niż w WP), świetni bohaterowie, charakteryzacja, cudne zdjęcia, efekty specjalnie a najwyższym poziomie – to się nazywa widowisko. Ta mniej mroczna forma niż w WP całkowicie mi odpowiada. Kolejna część ma być bodajże za rok, na sto procent się wybiorę.