Recenzja: "Listy do M."

komedia romantyczna

rok: 2011

reżyseria: Mitja Okorn

scenariusz: Karolina Szablewska, Marcin Baczyński

No i udało się. Dla tych co nie widzieli – tak to prawda, że film się udał, jest zabawny, wzruszający i na poziomie. Losy zakochanych i zagubionych tym razem przecinają się 24 grudnia w Warszawie. Nie będę opisywać tych kilku historii, bo byłoby to dość skomplikowane, więc z uwagi na dużą liczbę bohaterów, historii i powiązań między nimi, oceniając film zamiast nazwisk bohaterów, będę używać nazwisk aktorów.

Karolak standardowo. Mimo, że odczuwam już lekki przesyt jego osobą to do roli złego Świętego Mikołaja ciężko by było znaleźć kogoś lepszego. Nadał pewnej dynamiki, może z tą swoją ciągłą wściekłością i nienawiścią do dzieci był chwilami przerysowany, ale sprawdził się.

Najciekawiej rozpoczął się wątek z Piotrem Adamczykiem i Agnieszką Dygant, jednak z czasem stał się tym najbardziej jednostajnym i tutaj lekkie zawiedzenie z mojej strony. Również z powodu Dygant, którą uwielbiam, a tutaj tak jakby chciała, a nie mogła (przyznam się, że serial „Niania” rozśmieszał mnie do łez). Okazała się jednym z tych słabszych punktów. Generalnie ten wątek jakoś tak.. Można czuć pewien niedosyt.

Uwielbiam głos Malajkata, idealnie dobrany do roli, kulturalnego, ciepłego i gadatliwego mężczyzny. Agnieszka Wagner nie miała szczególnie dużo do mówienia, ale zagrała z klasą, naprawdę dobrze (chociaż jej bohaterka to kolejna nieco przerysowana postać).

Śliczna Zielińska pełniła funkcję ozdobną (jej rozmowa z siostrą w kawiarni koszmarnie prosta i sztywna, ale po prostu dialogi były w tej scenie kiepsko napisane).

Jeśli chodzi o dzieciaki, trzeba pochwalić całą trójkę. Julia Wróblewska, która już dawno zdobyła serca większości Polaków jak zwykle dobrze się spisałam, jednak to synek Stuhra dał największego czadu.To właśnie oni zostali moimi faworytami w filmie.Ich dialogi były genialne, Stuhr pokazał się z odrobinę innej strony. Generalnie mój ulubiony wątek.

Niestety mimo najszczerszych chęci nie mogę przetrawić pewnej infantylności z jaką mówi Roma Gąsiorowska, no i niezastąpiona Kasia Bujakiewicz, jako gadatliwa przyjaciółka z nieskończonymi pokładami pozytywnej energii. A właśnie zapomniałabym, jeszcze Paweł Małaszyński – dość sztywny i generalnie niezbyt ciekawa postać.

Większość dialogów bardzo prosta (na ich tle najlepiej chyba wypada właśnie wątek ze Stuhrem), ale jest też kilka łapiących za serce wypowiedzi. Przy tytule filmu widnieje komedia romantyczna, ale nie wiem czy więcej niż śmiesznych nie było tu momentów wzruszających. Porządny soundtrack, usłyszymy nie tylko nastrojowe, świąteczne piosenki, także na poziomie. Widać też dobre zdjęcia, pięknie uchwycona Warszawa (Arkadia, za którą nigdy nie przepadałam, tutaj godnie reprezentowała stolicę). Żarty są zabawne, nie zostaniecie umęczeni humorem na siłę. Myślę, że jak na tego typu film historie nie są do bólu schematyczne, będzie nawet kilka zaskoczeń. Będziecie raczej zadowoleni.