Lindsay Lohan – „Twarda sztuka”

dramat/komedia

oryginalny tytuł: Georgia Rule

rok: 2007 

reżyseria: Garry Marshall

scenariusz: Mark Andrus

Oglądając reklamę „Strasznego Filmu 5” przypomniałam sobie o istnieniu Lindsay Lohan. Przejrzałam jej filmografię i okazało się, że widziałam aż 9 produkcji. Pomyślałam, że napiszę o jednym z filmów, o którym chyba nie powinno się chwalić, że się go bardzo lubi, ale coś sprawia, że mam do niego sentyment (nie będzie to „Zakręcony piątek”, ale też przyznam, że darzę go wielką sympatią). „Twarda sztuka” to komediodramat w reżyserii Garry’ego Marshalla („Pretty woman”, „Uciekająca panna młoda”) opowiadający historię jak to się mówi zbuntowanej nastolatki Rachel (Lindsay Lohan), którą nieradząca sobie z nią (i chcąca spędzić trochę czasu ze swoim obrzydliwie bogatym partnerem) matka (Felicity Huffman) postanawia zawieźć na wakacje do babci (Jane Fonda). Dziewczyna musi zacząć pracować i pierwszy raz w życiu podporządkować się komuś.

Nastolatka wyjeżdżająca na wakacje do dziadków była też m.in. w „Grecie”, zbuntowanych dziewczyn było już wiele (chociażby „Piękna i szalona”), Jane Fonda w podobnej, „ostrzejszej” wersji występowała w 2 lata wcześniej nakręconym filmie „Sposób na teściową” (nawet podobieństwo plakatów ogromne). To wszystko jednak mi nie przeszkadza i mimo, że historia nieco oklepana to przypadł mi do gustu. To film, który z założenia nie traktuje się do końca poważnie, wymagania ma się nieco obniżone, więc jeśli chce się go trochę pochwalić to nie wychodzi się od „dlaczego jest dobry”, tylko dlaczego nie jest taki zły. Największym atutem jest obsada. Mimo nagonki na Fondę w związku z problemami w dobrze scenariuszy to jak na tego typu „letni” film obyło się bez wstydu. Mało tego, nie mogę być na nią po tym występie o nic zła (oprócz tego, że połowa 40-letnich kobiet – jak nie młodszych – chciałaby wyglądać jak ona w wieku 70 lat). A na poważnie miała mnie po prostu rozśmieszać i to robiła. Drugą panią, która uświetniła swoją obecnością produkcję jest znana z „Gotowych na wszystko” i „Transamerica” Felicity Huffman. Jednak gwiazdą i osobą, od której nie dało się oderwać wzroku (serio) była Lindsay Lohan.

Pierwsze wrażenie: płytka, banalna komedia. Z czasem okazuje się, że jest ciekawie, że jest przyjemnie i w sumie to miło się ten film ogląda. Później kilka razy uśmiech pojawia się na twarzy. Oczywiście próżno to szukać ironii czy sarkazmu, jednak to, że oglądając go nie wespniemy się na wyżyny intelektualne, ani mimo ciężkich tematów jakich reżyser się podjął nie zostaniemy zmuszeni do refleksji nie oznacza, że film się nie udał. Jednak faktem jest, że Marshall wziął się za bardzo trudne tematy (może aż za dużo tego jak na jednak mający być lekką produkcją film?) - molestowanie dzieci, alkoholizm. Problemy w okazywaniu uczuć i brak porozumienia w rodzinie to przy tym pikuś. Mimo tego wszystkiego i tak jest jednym z najlepszych z filmów w podobnym stylu, które mimo spisania od razu na straty jakoś tam się wybronił, ale nie ma się do nad nim rozwodzić, bo za wiele do opowiedzenia nie ma.

Film został totalnie zmiażdżony i zmieszany z błotem przez krytyków. Mimo, że historia specjalnie nie zaskakuje to ma w sobie coś takiego, że się go miło ogląda, a całość nie wyszła do bólu banalna. Nie czuć, że trwa prawie 2 godziny i przez ani sekundę się nie nudziłam przy żadnym z kilku seansów. No i raczej babski.