"And When Did You Last See Your Father" - recenzja

dramat/biograficzny

rok: 2007

reżyseria: Anand Tucker

scenariusz: David Nicholls

Na wstępie powiem, że recenzję napisałam z miesiąc temu i teraz po przeczytaniu mam wrażenie, że napisałam ją tylko po to żeby oczyścić się z okropnej energii, która kłębiła się we mnie po seansie. Jak już napisałam to wrzucam, może kogoś mimo mojej opinii zainteresuje. Rzadko, ale trafia się film, który mnie wkurzy. Nie dlatego bo mnie zawiódł tylko dlatego, że bohaterzy mnie wkurzyli i to też nie dlatego, że tak świetnie grali i genialnie wywołali we mnie negatywne emocje, tylko po prostu wkurzyli i zniesmaczyli do życia, a po filmie pomyślałam "no i po co to oglądałam". Może wydawać się nieskładne to co piszę, ale takie właśnie są moje odczucia. „And when did you last see your father?” to historia życia Blake’a Morrisona (Colin Firth), który przez większość życia nienawidził swojego ojca, gdyż zawsze pozostawał w cieniu wygadanego, charyzmatycznego, lubianego i chętnie krytykującego go przy znajomych mężczyzny. Arthur Morrison (Jim Broadbent) miał też przez długi czas romans, a Blake wciąż zastanawiał się nad podobieństwem córki znajomej ojca do jego samego.. Połowa filmu to retrospekcje, podczas których czasem rozśmiesza nas Arthur (świetna gra Broadbenta to jeden z niewielu plusów produkcji), dowiadujemy się o pierwszych miłościach chłopaka i o tym jak wyglądało jego dzieciństwo i dojrzewanie. Druga połowa scen to okres choroby i zbliżającej się szybciej niż wszyscy przypuszczali śmierci oraz zmierzenie się z przeszłością Blake’a. Film oparty jest o wspomnienia brytyjskiego pisarza Blake’a Morrisona.

Film mi się po prostu nie podobał. Raczej staram się, że tak powiem na spokojnie ocenić dane elementy filmu, chyba, że naprawdę mnie zachwycił, wtedy wszystko wychwalam i staram się namówić innych aby po niego sięgnęli. W tym też przypadku jeśli chodzi o to co napisałam górę wzięły moje odczucia z seansu, a były one negatywne. Może za kilka lat inaczej spojrzę na ten film, może gdybym była mężczyzną i znała z autopsji relację syn-ojciec to zupełnie inaczej bym go odebrała. Teoretycznie atutem powinno być to, że film nie jest lukrowaną produkcją o wzruszającej miłości syna i ojca, ale czymś intymnym i do bólu szczerym (możliwe, że to właśnie wam się spodoba, ale ja mimo, że widzę ten pozorny plus to i tak się do produkcji nie przekonam). W sieci jest bardzo mało opinii, a z tych kilku które czytałam same baaaardzo pozytywne. Niestety ten styl, ta fabuła, ci bohaterowie zupełnie do mnie nie przemówili i nie mogę powiedzieć tego co ludzie piszą np. w tym temacie.  Cały czas zdaję sobie sprawę, z tego co film teoretycznie powinien był ze mną zrobić – wzruszyć, zmusić do myślenia, powinnam mimo tych różnych rzeczy, które się dzieją, tych cierpień, które wszyscy sobie nawzajem fundowali dostrzec tą wspomnianą na forum bezwarunkową miłość, ale ja po prostu tej miłości nie poczułam. Nie poczułam żadnej przemiany Blake'a, nie poczułam żadnego żalu ze strony ojca za to co robił, nie poczułam, że ktokolwiek tu zrozumiał drugą osobę i coś sobie wybaczył. Widzę tylko tą nieszanującą się nawzajem rodzinę.

O czym jest dla mnie film? O smutnych, zakłamanych ludziach, wśród, których paradoksalnie najjaśniejszych i wprowadzającym jakąkolwiek radość był człowiek, będący źródłem tego zła (ojciec). Może przesadzam, ale to moje przekonania i po prostu wszelkie negatywne rzeczy, które działy się w tej rodzinie przysłoniły mi to co miało wzruszyć, przejąć i skłonić do przemyśleń. Nie podobało mi się oczywiście jak Arthur traktował swoją żonę, że ją zdradzał, że nie liczył się z jej uczuciami. Nie podobało mi jak Blake odnosił się do swojej i w ogóle jakim był człowiekiem (mimo skruchy i wzruszenia pod koniec.. i tak uważam go za okropnego człowieka+jeszcze coś, ale nie chce spojlerować). Jeszcze na koniec kochanka ojca mówiąca jak to ciężko jej było po stracie męża i jak to Arthur ją wspierał (że niby mamy się wzruszyć, że mając z nią romans czynił dobro ?). Obrzydlistwo. Młody Blake irytuje, dorosły Blake irytuje (chyba powinniśmy go trochę zrozumieć? Nie udało się.) Film miał chyba pokazać nam, że nie warto chować urazy, oczyścić i sprawić, że pełni nowej energii będziemy jeszcze bardziej kochać bliskich. Niestety to się nie stało, gdyż produkcja jedynym czym mnie napełniła to w większości negatywnymi

myślami co do bohaterów. Ani się nie rozerwałam, odrobinkę wzruszyłam (tyle cierpienia w filmie każdego przez ułamek sekundy poruszy), ani nie zmusił mnie do przemyśleń. Czy w takim razie świetnie przedstawił tą nieco dysfunkcyjną rodzinę? Może. Ale mi się to i tak najnormalniej w świecie nie podobało. Nie wiem po co powstał (tzn. wiem, przynajmniej wydaje mi się jaki był cel - napisałam wyżej). Nie lubię tej produkcji i nie polecam, chociaż pewnie po takiej krytyce, a zarazem 7,5 na filmwebie tym bardziej po nią sięgniecie aby samemu się przekonać. Przynajmniej zobaczyłam ślicznie wyglądającą, młodziutką Carey Mulligan.

Jim Broadbent dał wspaniały występ, Juliet Stevenson w roli matki zagrała nieźle. Firth co najwyżej poprawnie (na pierwszy rzut Darcy w wersji jeszcze bardziej oschłej i nudnej, z czasem dupek). Dobrze spisał się w roli młodego Blake’a Matthew Beard (generalnie chyba lepiej wypadły retrospekcje). Ja wiem, że nie może być zawsze cukier i lukier, ale jak napisałam na początku, jeśli po seansie towarzyszy mi uczucie (niezależnie od tego czy film dobrze pokazał ciemniejsze strony życia czy nie - ten raczej dobrze), że"zmarnowałam czas oglądając to" no to nie mogę powiedzieć o nim nic dobrego. Ciągle czuję to co reżyser chciał nam przekazać i osiągnąć i to czego nie odczułam (wiecie to jak np. w kiepskiej komedii - chociaż tutaj nie chodziło o śmiech, ale rozumiecie - czujecie, że ta scena miała was rozśmieszyć, ale was zażenowała). Tak już bez narzekania ładnie kończąc: po ludzku, intymnie o śmierci, o rozliczaniu się z przeszłością, o lękach i bliznach, nakręcony w ślicznych miejscach (jest jednak jakiś atut!) z niezłą grą (głównie chodzi o Broadbenta). Wszystko to prowadziło donikąd i zostawiło mnie z bardzo mieszanymi uczuciami. Pewnie was wzruszy, jednak ja w tej chwili o nim zapominam.