"Wielki Gatsby" - recenzja

melodramat

oryginalny tytuł: The Great Gatsby

rok: 2013

reżyseria: Baz Luhrmann

scenariusz: Baz Luhrmann, Craig Pearce

Wszędzie piszą się, że widowisko, że głośny, że blichtr, kolorowy i tak dalej. Pomyślałam, czemu nie? W końcu kino to też dobra zabawa, o czym ostatnio po wielu cięższych dramatach dosłownie przypomniał mi „Gangster Squad”. Nie wiem kiedy, ale zauważyłam, że zaczęłam podchodzić do kina trochę, hmm po prostu poważnie. Oczekiwania na premiery, tego jak ktoś zagra, czy będzie dobry scenariusz, ocenianie czy zmusił mnie do myślenia, czy zaciekawił, czy polecać go, czy pokrył się z wyobrażeniami. Kiedyś po prostu spontanicznie szłam ze znajomymi do kina na to co tam akurat grali (wtedy jeszcze nie znałam na pamięć wszystkich premier i nie zdarzało mi się "teraz nie ma nic ciekawego, lepiej poczekać tydzień czy dwa i iść jak będą już grali coś tam". Teraz mam prawie, że harmonogram tego, które filmy muszę zobaczyć. „Gangster Squad” nie jest nie wiadomo jak dobrym filmem, ale w jakiś magiczny sposób przywrócił mi tą świadomość, że kino to też zabawa. W taką grupę produkcji wpisuje się z pewnością „Wielki Gatsby”, gdyż jest to niewątpliwie wspaniałe i olśniewające widowisko, ale nie myślcie sobie, że nazwę go wydmuszką, bo absolutnie nią nie jest.

Jest kolorowo i tak dalej, ale naprawdę nie brakuje scen opartych na (świetnej) grze aktorskiej, kiedy to na efekty i scenografię prawie, że nie zwraca się uwagi. Nie wiem skąd te opinie, że jedyne co się pamięta z seansu to kolory i głośną muzykę. Są imprezy, ale nie jest ich wcale dużo i nie są tym co głównie wyniosłam z filmu. Sceny, które najbardziej zapadły mi w pamięć to rozmowy Gatsby’ego i Carrawaya, świetna scena w hotelu czy ta w domu Carrawaya przed przyjściem Daisy (ich pierwsze spotkanie). Dobrze napisane i super zagrane. To , że przepych, że kicz, że dużo i głośno to już wiecie. Ale czy przysłoniło mi to treść? Jeszcze raz piszę - absolutnie nie. Więcej uwagi przykuwała wręcz powalająca gra DiCaprio. Ciekawym doświadczeniem była zmieniająca się wciąż moja opinia o Gatsbym. Na początku tyle plotek, rozmów o nim.. Umierałam już z ciekawości żeby zobaczyć kim jest ten Gatsby i marzyłam, żeby już usłyszeć jak mówi! Gdy widzimy go, kiedy się po raz pierwszy się uśmiecha i słuchamy słów zachwyconego Carraway kiedy to go opisuje - cudo. Później dowiadujemy się co nieco o jego przeszłości, mamy chwilami mieszane uczucia, ale wciąż jesteśmy omotani i czekamy by dowiedzieć się więcej o tym wyjątkowym i mimo, że wygadanym to zarazem tajemniczym mężczyźnie, który wzbudza w nas cały wachlarz emocji. Z czasem zrozumiałam ideę jego bohatera, to w co wierzy, to jak myśli. Dawno nie czułam, pod koniec produkcji, że znam kogoś tak dobrze. Jego marzenia, wiara i cała historia jego osoby po prostu mnie wzruszyły.

To, że DiCaprio jest dobrym aktorem chyba nie budzi wątpliwości. Jednak.. No właśnie, od pewnego czasu odnosiłam wrażenie, że nie zaskakuje i nie pokazuje wiele nowego. Nadal pamiętam świetne role w „Co gryzie Gilberta Grape’a”, „Chłopięcym świecie” czy rewelacyjny dosłownie popis aktorstwa w „Całkowitym zaćmieniu”. Rolę w „Romeo i Julii” oraz „Titanicu” też można zaliczyć do bardzo dobrych. Jednak patrząc na ostatnie 10 lat (oprócz "Infiltracji") nigdzie mnie nie zaskoczył. Te nagradzane jak „Aviator” i „Krwawy diament” z pewnością są porządnymi występami, ale nie na tyle aby wychwalać to co robił DiCaprio. „Incepcja” nieźle i tyle, „Wyspa tajemnic” trochę lepiej, „Django” czegoś zabrakło, pozostawił mnie z niedosytem (jednak ciekawy występ, super, że tam zagrał). Jeszcze w między czasie rewelacyjna „Droga do szczęścia”, gdzie naprawdę dobrze się spisał, jednak pozostał w cieniu Kate Winslet. No, ale wreszcie - stało się. Wreszcie doczekałam się filmu, gdzie nie mogłam oderwać od niego oczu i mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że był najlepszym punktem produkcji! Był naprawdę fenomenalny.

Kiedy Carey pojawiła się po raz pierwszy na ekranie byłam naprawdę pod wrażeniem. Z czasem jednak jej ciągle zmartwiona mina i wilgotne oczy zaczęły być może nie to, że nudne, ale po prostu przestały robić wrażenie, szczególnie, że DicCaprio z czasem się rozkręcał pozostawiając resztę obsady daleko za sobą. Mimo wszystko będę ją raczej pozytywnie wspominać, chociaż nie jest to występ na poziomie tego z "Była sobie dziewczyna" czy nawet z "Najlepszego". Za to chyba nigdy nie przekonam się do Isly Fisher i chyba zawsze będzie mnie irytował jej pusty wzrok. Wybaczcie, naprawdę po prostu nie mogę. Chociaż podobny problem miała z Jessem Eisenbergiem, a po kilku produkcjach jakoś się przekonałam na tyle, że jego nazwisko mnie już nie odstrasza. W każdym razie Isla może i pasowała do roli, ale mnie zwyczajnie drażniła. Powinnam powiedzieć coś o Maguire. Z jeden strony jako taki raczej bierny obserwator spisał się dobrze, z drugiej chciałoby się, żeby jego bohater miał więcej charakteru czy czegokolwiek co sprawiłoby, że można więcej o nim powiedzieć czy lepiej zapamiętać tą postać. Oczywiście czym była by recenzja Gatsby'ego bez kilku słów o tym z czego film wręcz zasłynął czyli soundtracku. Dla mnie bez chwili zastanowienia absolutnie najlepszym prezentem jest obecność Jacka White’a (genialny cover!). Myślę, że nie muszę tłumaczyć. Na liście jest wielu znanych muzyków, ale wiadomo.. Jeden z kilkunastu najlepszych gitarzystów wszech czasów i tak dalej. Oczywiście robi ogromne wrażenie zgromadzenie koło siebie Beyonce, Florence and the Machine, Sia (nie umiem odmienić) i popularnej od pewnego czasu Lany del Rey (ma lepsze piosenki, ale ta też okej). Mimo, że nie moje klimaty to dobra robota will.i.am, bardzo fajne „Bang Bang”. Warto też wspomnieć o ciekawym i przyjemnym remixie „Crazy In Love”.

Długo myślałam, że jestem raczej staroświecka, jeśli chodzi o filmy. Produkcje z efektami specjalnymi, wybuchami czy głośną muzyką.. Nie, nie.. To nie dla mnie. Jednak zauważam u siebie jakąś zmianę. Z nowszych produkcji nasuwają mi się 3 tytuły, gdzie stare pokazano w jakiś nowatorski sposób. „Anna Karenina”, „Gangster Squad” i właśnie „Wielki Gatsby”. Wszystkie 3 są w pewien sposób eksperymentami i wszystkie 3 niesamowicie przypadły mi do gustu. Jestem za odświeżaniem literatury w taki sposób jak zrobił to Luhrmann czy Wright w zeszłym roku. Lubię taką odwagę, takie pomysły i taki przepych.  Zdecydowanie i konsekwentnie wyreżyserowany, a zarazem piękny film (ach ten pałac, ach ten Nowy Jork!). Odważne, udane pomieszanie stylu retro i nowoczesnego. Scenariusz, dialogi, gra tak samo świetne i wcale nie na gorszym poziomie niż ta cała otoczka. Do tego mnóstwo emocji. No a tak na koniec pierwsze słowa, które przyszły mi do głowy po seansie: Wielki DiCaprio :)

tutaj znajdziecie bardzo fajny filmik o efektach specjalnych w filmie