"Dary Anioła: Miasto kości" - recenzja

dramat/fantasy/przygodowy 
oryginalny tytuł: The Mortal Instruments: City of Bones 
rok: 2013 
reżyseria: Harald Zwart 
scenariusz: Jessica Postigo

Nie orientuję się w bestsellerach dla młodzieży. Raczej nie czytam takich rzeczy. Okazuje się jednak, że mimo, że fantasy czy akcja to nie do końca moje klimaty to ekranizacje tego typu powieści całkiem mi podchodzą. Po prostu raz na jakiś czas weźmie mnie ochota na coś takiego. Swoją rolę pewnych wieczorów spełniły dobrze m.in. „Piękne istoty” i ostatnio opisywane przeze mnie tutaj „Igrzyska śmierci”. Postanowiłam, że tym razem zabiorę się za nieźle (znacznie lepiej niż np. właśnie „Piękne istoty) ocenione „Dary Anioła: Miasto Kości”.

Przeciętna nastolatka Clary Fray (Lily Collins) nagle dowiaduje się, że jest obdarzona niesamowitymi mocami i że należy do grupy Nocnych Łowców. Dziewczyna musi stoczyć walkę z demonami, uratować swoją matkę, dowiedzieć się więcej o przeszłości i pogodzić się z nieuchronnymi zmianami. Towarzyszą jej m.in. zakochany w niej przyjaciel Simon (Robert Sheehan) oraz nowo poznany pół-człowiek pół-anioł Jace (Jamie Campbell Bower).
Jeśli chodzi o tego rodzaje produkcje tym co wyróżnia "Dary Anioła..." jest wyjątkowo duża ilość scen walki. Raczej nie oglądam takich filmów i nie jestem szczerze mówiąc przyzwyczajona do takich produkcji, a tutaj praktycznie cały czas ktoś z kimś walczy. Chwilami było to uciążliwe, jednak generalnie jak na osobę, która nie przepada za czymś takim bawiłam się nieźle. Jeśli lubicie jak jest dużo (wręcz zamieszania), szybko i jeszcze raz dużo to powinien wam się spodobać. Zresztą niżej napisałam o tym jeszcze trochę więcej.

Lily Collins nie powaliła mnie, aczkolwiek całkiem przyjemnie się na nią patrzyło. W pewnym momencie jej ciągła złość i ten zapał do walki stały się męczące, także nie była według mnie strzałem w dziesiątkę. Inne słowa mogę wypowiedzieć o głównym bohaterze. Niewątpliwie (szczególnie dla pań) skupiającym wiele uwagi i umilającym czas elementem, a raczej osobą był Jamie Campbell Bower. Myślę, że był bardzo dobrze dopasowany do roli, jego oryginalna uroda sprawiała, że naprawdę miało się wrażenie, że nie jest człowiekiem i należy do jakiegoś czarodziejskiego kręgu. Niewielka, ale ciekawa i przekonywująca rola Jonathana Rhysa Meyersa (świetny aktor). Nic specjalnego nie można powiedzieć o innych (Kevin Zegers czy Jemima West) - oni tam po prostu byli. Jak pewnie wiecie nikt nie spodziewa się porządnej gry w tego typu filmach, ale jak mówię dało się oglądać, ale mnie chyba najważniejsza osoba, czyli główna bohaterka nie oczarowała. Alice Englert z "Pięknych istot", miała w sobie to "coś" co sprawiało, że pasowała do produkcji, tutaj czegoś mi zabrakło.

Nie wciąga jakoś wybitnie i niestety przez to, że film jest od pierwszych chwil tak bardzo wypełniony napięciem i akcją to z czasem przestaje to po prostu robić wrażenie (oprócz jednego nieco zaskakującego momentu). Nie chcę wiedzieć jak skomplikowana jest książka, ale chyba bezsensem było robić to w ten sposób, bo przynajmniej ja odniosłam wrażenie, że twórcy chcieli na siłę upchać jak najwięcej treści z powieści w filmie. Efekt? Męczące, nieczytelne.. Nie ma tu sytuacji jak np. w „Zmierzchu” gdzie szybko poznajemy podstawowe zasady świata wampirów, a później akcja skupia się na wątku miłosnym i innych. Tutaj wciąż to prezentowane są różne nowe fakty z tego całego magicznego świata. Jak dla mnie trochę za dużo tego wszystkiego. Do tego tragiczna, ale to tragiczna scena miłosna, kompletnie oderwana klimatem i poziomem od całości. Totalny kicz i parodia.

Wiele wątków, wiele postaci wyszło na plus, jednak dla mnie za dużo walki i mimo, że jakoś się tam połapałam to za dużo tych wszystkich informacji i zasad do przyjęcia. Trochę niedopowiedzeń na końcu, co oceniam na plus, chociaż po 7,2 spodziewałam się jednak więcej. Również za dużo wtórności, zabrakło mi jakiegoś nowego, świeżego pomysłu - czegoś co mnie chociaż trochę zaskoczy. Możecie sobie darować.