"Sąsiedzi" - recenzja

komedia

oryginalny tytuł: Neighbors

rok: 2014

reżyseria: Nicholas Stoller

scenariusz: Andrew J. Cohen, Brendan O’Brien

Sąsiedzkie wojny zawsze przyjemnie ogląda się na dużym ekranie. Od razu przypomina się jakiś osobnik zza ściany uprzykrzający życie nadmiernym hałasem lub zbyt wrażliwym uchem. Złośliwości i nowe pomysły na odegranie się zawsze śmieszą. Tym razem twórcy postawili na klasykę – ostro imprezujący młodzieńcy kontra rodzinka z niemowlakiem.

Umięśniony Efron przewracający mięso na grillu. Najczęściej to zdjęcie pojawia się przy recenzjach nowej komedii Nicholasa Stollera. Zalatujący letnim blockbusterem film został całkiem dobrze przyjęty w Stanach zarówno przez widzów jak i krytyków. W zeszłym miesiącu Efron otrzymał nawet nagrodę. Nie, nie za rolę. Za najlepszą klatę, a dokładnie najlepszy występ bez koszulki, ale zawsze coś. Okazuje się, że kaloryfer nie jest jego jedynym atutem. W roli powściągliwego, nieco… no po prostu przygłupiego dyrektora bractwa Delta Psi Beta wypada naprawdę przyzwoicie. Mimo, że większość osób nadal pamięta go radośnie tańczącego na szkolnych korytarzach w disnejowskiej serii "High School Musical" to powoli zdziera on z siebie nieszczęsną łatkę (i ciuchy - mam nadzieję, że nie zostanie mu przyklejona nowa) i wybiera całkiem sensowne produkcje. Ta rola (w porównaniu do np. „Pokusy”) nie będzie oczywiście krokiem w przód w jego karierze, ale za to bardzo przyjemnym i udanym przystankiem. Drugim panem, którego możemy oglądać w „Sąsiadach” jest komik z krwi i kości Seth Rogen, który w podobnym sposób co zawsze jako misiaczek naturalnie rozbawia widzów. Oprócz nich brat najbardziej wszechstronnego, zapracowanego i nieodgadnionego aktora młodego pokolenia Jamesa Franco, czyli młodszy, jeszcze średnio w Polsce kojarzony Dave Franco. Ta też trójka imprezuje, walczy i zabawia nas przez półtorej godziny. A jak im idzie? Naprawdę dobrze, chociaż to Rose Byrne wiedzie prym. No i Ike Barinholtz, ale to taki mój osobisty ulubieniec.

Już teraz wiem, że w moim podsumowującym rok rankingu nie będzie to komedia roku, chociaż na pewno jedna z lepszych. Niestety, ale soczysty zwiastun okazał się nie przedsmakiem, a esencją filmu. To co zaskakuje (czy na plus czy minus sami musicie ocenić) to wulgarność. Bez oporów, ostro, głośno i bardzo amerykańsko. Mimo, że nie jest to humor, który najbardziej lubię  i produkcja nie do końca mi leży to nie mogę jej odmówić najważniejszego – tak jak większość sali śmiałam się prawie non stop, nawet na tych odważnych, chwilami balansujących na granicy dobrego smaku scenach.

Szczerze mówiąc myślałam, że przez cały film będziemy oglądać pojedynek na pomysły jak uprzykrzyć życie drugiej stronie. Wyglądało to trochę inaczej.  W zwiastunie pokazano niestety większość działań wojennych. Całkiem dużo czasu poświęcone jest życiu i „filozofii” bractwa. Wewnętrzne konflikty czy rytuały zajmują dobrych kilka scen. Zwyczaje bardzo specyficzne i tak przerysowane i wymyślne, że chwilami niewiadomo czy nadal śmieszne czy już żenujące. Za to gdy jest impreza jest dobrze. Bardzo głośna muzyka, fluorescencyjne kolory – pikantnie i konkretnie. Innym poruszanym w komedii aspektem jest dojrzewanie – zarówno jeśli chodzi o małżeństwo, które wchodzi w nową fazę życia, jak i dorastających braci i zmieniający się ich system wartości. Jest to film mocno przegadany. Tak naprawdę oprócz wyżej wymienionych wątków przez jego połowę podekscytowane małżeństwo wymienia pomysły na to jak się zachować, co powiedzieć, co zrobić i jak dokopać bractwu. Przekrzykują się i jak narwani rzucają w powietrze każdą uwagę i myśl, która im przyjdzie do głowy. Chwilami już za długo, już za dużo, ale finalnie wysłuchiwanie ich chaotyczych rozmów kończyłam z uśmiechem.

Mimo, że jest to produkcja wulgarna, do granic możliwości wyluzowana i mocno zakrapiana to koniec końców po prostu… moralizuje. To wręcz mały pomnik postawiony instytucji małżeństwa i pokazujący co się stanie ze niegrzecznymi studentami, którzy w ręce mają częściej skręta niż książkę. Oprócz tych minusików i tego, że jak zwykle jesteśmy bawieni żartami, które już gdzieś tam kiedyś były (no może oprócz pokazania wyjątkowo mało subtelnie tych ciemniejszych stron macierzyństwa) to tak jak się zapowiadało jest to dobra komedia, chociaż jedna z tych ostrzejszych. Rodzice z pewnością będą kibicować młodej parze przypominając sobie własne doświadczenia z okresu niemowlęcego, a młodsi widzowie zabalują z bractwem.