"Punkt widzenia" - recenzja

3 lata temu polska telewizja wyświetlała w wakacje (niestety było to koło 2-3 w nocy) serial Janusza Zaorskiego z 1980 roku. Raz przy późnym powrocie w domu natknęłam się na niego i zafascynowana obejrzałam odcinek do końca. Dzień później doczytałam, że jest to składający się z 7 odcinków  serial „Punkt widzenia”. Kolejnego nie udało mi się już obejrzeć, ale od czasu do czasu zerkałam gdzieś czy serial nie jest powtarzany lub nie da się dotrzeć do niego w inny sposób. Po trzech latach udało mi się obejrzeć go na youtube.com i zrobiłam to dosłownie jednym tchem. Siedem odcinków, jeden po drugim bez przerw. Nie widziałam od dawna czegoś tak życiowego, tak prawdziwego i tak mądrego. Do tego angażującego, bo nie obyło się bez kilku łez.

Uważacie, że Linda to totalne drewno i stał się w Polsce kultowym aktorem, trochę przypadkiem? Jesteście w błędzie. Mimo, że dosłownie kilkukrotnie mówi coś swoim niskim głosem, który może przywieść na myśl sceny gdy ma zaraz kogoś rozstrzelać to w serialu tym pokazuje, że jest aktorem z krwi i kości. Drugą główną rolę gra zachwycająca, tajemnicza i piękna Joanna Sienkiewicz. Oboje są antagonistami, chociaż każdy w inny sposób. Maria ma w sobie pewien bunt przeciw rzeczywistości. Jest niespokojną i niepokorną duszą. Często sama nie wie czego chce przez co jej bohaterka bywa trudna do zrozumienia czy wręcz irytująca. Włodek jest kimś kto jej pomaga, jest jej oparciem. Sama nie potrafi się odnaleźć, chociaż jednocześnie jest ambitna i niezależna. On z kolei jest strażnikiem moralności i co smutne mimo, że to co robi jest słuszne wychodzi wśród mało etycznych ludzi na ekstremistę, upartego szaleńca.

Kto z was ma teraz lub miał kiedyś poczucie, że jego życie nie trwa teraz, lecz dopiero się zacznie? Teraz tak jakoś jest, ale to co najlepsze czeka dopiero później. Teraz ma się słabą pracę, ale później znajdzie się taką, w której się spełni, później się schudnie i będzie pewnym siebie i szczęśliwym. Potem będzie wspaniale, ale na razie jest jak jest. Takie wrażenie odnosi jeden z bohaterów serialu. Tego typu refleksji i rzeczy zmuszających do myślenia jest cała msa. Czasem wsadzone na siłę do codziennych zmagań z rzeczywistością , ale zawsze wartościowe.

Jeśli naprawdę na słowa „stare kino” wzdrygacie się jak większość kobiet na myśl o pająku i najstarszy film jaki widzieliście to „Ojciec Chrzestny” to nie przekonuję, ale jeśli umiecie docenić  dobre, polskie filmy sprzed lat to serial ten musicie tym bardziej obejrzeć. Bez sekundy zawahania dałam mu naprawdę oszczędnie przeze mnie wykorzystywaną ocenę 10/10.

To piękny, mądry, życiowy, świetnie wyreżyserowany serial, do którego podejrzewam, że za kilka lat wrócę. Całość trwa niecałe 7 godzin. Mimo, że obsadzony w polskiej rzeczywistości sprzed ponad 30 lat to i tak do mnie dotarł, mam nadzieję, że do was też dotrze i poruszy. Polecam z całego serca.