"Miasto 44" - recenzja

dramat/wojenny

rok: 2014

reżyseria: Jan Komasa

scenariusz: Jan Komasa

Na podstawie zwiastuna i krążących po Internecie różnych opinii możecie mieć w głowie pewien zarys tego, jaka ta produkcja jest. Tym razem obyło się bez niespodzianek – jest dokładnie taka jak się wydaje, że będzie. I jest dobra. A może nawet bardzo dobra. Zanim zaczniecie czytać recenzję zarezerwujcie już bilety do kina, a potem powróćcie by podsycić apetyt na ten nie ukrywajmy, ze względu na historię Warszawy wyjątkowy seans. Jednak nie tylko ze względu na to – na szczęście.

Zacznę od tych najbardziej kontrowersyjnych kwestii. Opinie osób, które oceniają efekty jako słabe ze względu na jedną czy dwie nieco głupie sceny są skrajnie niesprawiedliwe. Osławiony już pocałunek wśród kul rzeczywiście zadziwia, nie za bardzo pasuje i wybija z rytmu na moment, ale trwa dosłownie chwilę. Slow-motion samo w sobie jest ciekawym pomysłem (z niezłym efektem), jednak sceny te wsadzone są do filmu w zasadzie mówiąc brzydko z dupy. Co jednak dobre, o ile eksperymentalne wstawki (nawet gdy są ciekawie zrobione) najczęściej w tego typu filmach psują klimat to tutaj w sekundę wracamy na główny tor. Mimo tych kilku dziwacznych momentów efekty są wykonane po prostu rewelacyjne - wszystkie wybuchy, zniszczone budynki i hektolitry krwi. To samo mogę powiedzieć o zdjęciach – jedne z lepszych jakie widziałam i to nie tylko w polskim kinie, ale w ogóle. No i Antoni Łazarkiewicz stworzył kolejny, piękny soundtrack. Scenografia, stroje – cała warstwa techniczna to po prostu majstersztyk!

Jednak efekty to jeszcze nic. Komasa wiele ryzykował. A dlaczego? Ze względu na głównego bohatera. Stefan gdzieś w między czasie przekracza granice bycia romantykiem i idealistą. Jego zachowania są debilne. Nawet nie heroiczne – debilne. Jak na głównego bohatera jest wyjątkowo irytujący. Pierwszoplanowa postać może być dobra, może być zła, może być naiwna, a Stefan jest bardzo trudną do zdefiniowania postacią.  Nie do końca rozumiemy jego psychikę i motywy jego działań. To nie lada wyzwanie dla widza. Ciężko ocenić taką postać jako pomysł jednoznacznie zły. Na pewno to rzadko spotkany zabieg i sama do końca nie wiem co myśleć o Stefanie. Wiem tylko, że wzbudził wiele emocji, a to bardzo ważne. Na pochwały zasługują grające pierwszoplanowe bohaterki młode aktorki – Zofia Wichłacz i Anna Próchniak. Skrajnie inne i nieco przerysowane (szczególnie Alicja) mimo wszystko przekonują. Mile zaskoczył mnie Antoni Królikowski, którego kojarzyłam niestety głównie z prywatnych ekscesów. Warto wspomnieć jeszcze o kolejnej świetnej roli Tomasza Schuchardta. Facet jest znakomity i wyrasta na jednego z ciekawszych i lepszych polskich aktorów. Radzę wam śledzić jego karierę.

Film jest przerysowany, wypełniony efektami, intensywny, może momentami nawet kiczowaty, ale wciąga, przejmuje i wzrusza. Były wilgotne oczy (i to nie raz). To produkcja ważna – taką mamy historię i tak to już u nas jest. Dla mnie czyli osoby urodzonej w Warszawie jeszcze bliższy. Dobrze czasem przypomnieć sobie o tym co działo się na ulicach, po których dzisiaj spacerujemy. Wyjątkowo wstrząsnęła mną scena walącego się most Poniatowskiego, którym codziennie przejeżdżam.

Jestem bardzo tolerancyjna jeśli chodzi o filmowe gusta innych. Nie potrafię jednak pojąć tekstów o tym, że film papugowany, że film aspiruje do Hollywood i coś naśladuje. Wypasiony i ociekający kiczem „Wielki Gatsby” jest super, ale jeśli wypełnioną efektami i głośną muzyką produkcję nakręcimy w Polsce jest już be? Jeśli ktoś widzi w tym tylko love story i nic więcej no to cóż. Nawet na plakacie przypomniano, że jest to film fabularny. Świetnie, że to nie tylko suche fakty, ale wymyślona historia, która mogła się wydarzyć w czasie Powstania. W jednej z głośnych, kontrowersyjnych recenzji przeczytałam zarzut, że życie uczuciowe i zwykłe rozmowie o dupie Maryny wyszły pierwszy plan – no i? Dzięki Bogu nie jest to kolejny schematyczny, nudny i wypełniony bohaterami film z historią w tle. To po prostu jakaś historia z takim tłem, a nie innym, co nie oznacza, że tło to jest potraktowane po macoszemu.

Komasa połączył kino (pełną gębą) rozrywkowe z historią. To pionierskie dzieło i wyzwanie dla widza. Brawa za odwagę i wykonanie! Polecam wszystkim. Chyba, że jesteście mega zatwardziali i zupełnie zamknięci na nowości. Wtedy może być ciężko przetrawić tę nowatorską i ekstrawagancką produkcję. Jeszcze przez dłuższy czas od pojawienia się napisów ludzie siedzieli na swoich miejscach. Salę opuścili w spokoju i ciszy. A ja razem z nimi, a przed oczami miałam te wszystkie straszne obrazy i zniszczoną Warszawę. Mimo kilku wad naprawdę warto.