Keira Knightley i Sienna Miller, czyli „Edge of Love”

melodramat/biograficzny/wojenny

oryginalny tytuł: Edge of Love
rok: 2008
reżyseria: John Maybury
scenariusz: Sharman MacDonald

Trwa II wojna światowa. W Londynie przypadkowo spotykają się przyjaciele z dzieciństwa: Vera Phillips (Keira Knightley) i Dylan Thomas (Matthew Rhys). Mimo lat rozłąki dawni kochankowie świetnie się dogadują i mają się ku sobie. Jednak oboje nie są już dziećmi, Dylan ma żonę – ekscentryczną Caitlin (Sienna Milller) i małe dziecko. Mimo, że kobiety początkowo rywalizują ze sobą to szybko nawiązuje się między nimi nić porozumienia. W Verze zakochuje się żołnierz William Killick (Cillian Murphy), jednak ich szczęście nie trwa długo, gdyż zostaje wysłany na wojnę. Vera i Dylan tęsknią za swoją ojczyzną – Walią i tam też przeprowadza się trójka przyjaciół. To tylko skrawek tej historii, dzieje się tam jeszcze więcej, nie chcę zbyt wiele opowiadać, żeby nie zdradzać dokładnie filmu, na dole wrzucam przepełniony emocjami zwiastun.

Pierwsza część filmu, która toczy się w Londynie ma kilka rys. Niektóre sceny i dialogi są przerysowane, wręcz teatralne. Mnie tam i tak się podobają, cudowny głos i akcent Keiry, którego słuchanie to jak słuchanie pięknej melodii, przeważnie zgrabne dialogi i inne rzeczy rekompensują tą sztuczność, którą można chwilami odczuć. Tej teatralności po części dodają też sceny występów Very (Keira wykonała wszystkie piosenki) i zrobiła to moim zdaniem naprawdę dobrze. Chociaż nie przypadły mi szczególnie do gustu były na pewno ciekawym uzupełnieniem. Początkowy brak gładkości w przejściach między scenami z czasem zanika i film z każdą minutą zyskuje i jest coraz lepszy. W drugiej połowie akcja toczy się w Walii i myślę, że to ta część, która zapada w pamięć i w serce.

Matthew Rhys jako Dylan jest rewelacyjny. Genialnie zagrał pociągającego, błyskotliwego dupka. Niby zarozumiały, ale trochę tchórzliwy i zagubiony. Jego wypowiedzi często są zabawne i mimo, że niewierny, mimo, że daje kilka powodów by go nie lubić to ma w sobie coś interesującego. Jak chce to kobietom umie słodzić jak nikt. Tyle samo co do niego ciągnie to odpycha. Generalnie pokazano go raczej w negatywnym świetle, ile z filmu jest prawdą – nie wiem. O czym chyba wcześniej zapomniałam wspomnieć, a co tak naprawdę najważniejsze Dylan Thomas był walijskim poetą. Nawet gdy ktoś nie czytana poezji w wolnym czasie czy nawet wzdryga się na samą o ty myśl to nie ma obaw. W filmie wiersze Dylana są zgrabnie wpasowane do akcji filmu i miło się ich słucha. Spodobały mi się na tyle, że na pewno do nich sięgnę.

Miller – charyzma, niespożyte ilości pozytywnej energii – ciężko jej nie pokochać, ma się dla niej pewnie współczucie, ale i podziw dla jej sił. Słuchanie akcentu Keiry to sama przyjemność, kiedy uwodzicielsko, z dużą pewnością siebie flirtuje z mężczyznami jest boska. Widzimy jej przemianę i dojrzewanie, widzimy jej wahania i wątpliwości. Dobrze pokazana jest przyjaźń Very i Dylana, naprawdę jest między nimi taka magiczna więź. Ma się wrażenie, że naprawdę znali się od dziecka. Przyjaźń dwóch pań także wspaniała (mimo zgrzytów) to tylko jej pozazdrościć (widać, że przyjaźnią się też poza ekranem). Wyraziści, a do tego świetnie zagrani bohaterowie to niewątpliwie ogromny atut  tej produkcji.

Dobrze oddany klimat lat czterdziestych. Dobrze oddany klimat Walii i pubów, prywatek, których kilka się w czasie filmu przewija. Sceny wojny, pozwalają nam zrozumieć psychikę i lęki Williama. Zresztą nie tylko jego, generalnie film jest tak skonstruowany, że wchodzimy w psychikę każdego bohatera i możemy zrozumieć, co jest bardzo fajne. Bardzo dobrze ich poznajemy, co sprawia, że angażujemy się w ich życie i oglądając ich losy ciężko zostać obojętnym.

Dużo ciekawych ujęć, piękne obrazy, które zapadają w pamięć np. Vera i Caitlin biegające po plaży czy Caitlin robiąca gwiazdę przy barze. W filmie mamy też wiele chwil napięcia i niepewności: co zezna w sądzie Thomas? Czy William przeżyje? Myślę, że zwiastun dobrze przekaże wam te niepokojące emocje.

Film wyreżyserował John Maybury, którego znam jedynie z filmu „Obłęd” z Keirą i Andrienem Brodym. Scenariusz to dzieło matki Keiry – podobno rolę Caitlin napisała z myślą o córce, ale ta wolała zagrać Verę, co było bardzo dobrą decyzją. W filmie cały czas coś się dzieje, czytając melodramat nie myślcie, że jest to ckliwa, miłosna historyjka. Film jest bardzo dynamiczny, a przy tym wzruszający, także dla mnie to coś idealnego. Ma w sobie wszystko, czego potrzeba mi do szczęścia przed ekranem. Nazywając rzeczy po imieniu mamy tu do czynienia z miłosnym czworokątem, ale brzmi to tak banalnie i okropnie, że nie chcę tej historii sprowadzać do takiego prostego stwierdzenia. Część w Walii jak dla mnie lepsza, ale pierwsza też jest naprawdę bardzo dobra, a razem dopełniają się i tworzą wspaniałą całość. Dodam jeszcze, że jeśli ktoś jest fanem twórczości Thomasa to zapewne będzie zawiedziony filmem, co już sugeruje nam plakat, gdzie widnieje tylko damska część obsady.

Piękna opowieść o miłości, przyjaźni, wojnie, o złożonych relacjach międzyludzkich. Jest niepewność, strach, wzruszenie, śmiech. Wyraziste postaci i poezja Dylana. Cudo.

Ten akapit tylko dla kobiet.

Uznałam, że będę mieć litość dla panów i zrobiłam osobny post dotyczący stylu ubierania z filmu, który dodałam wczoraj, jeśli się nie natknęłyście zapraszam TUTAJ.