"Londyński bulwar" - recenzja

kryminał/dramat
oryginalny tytuł: London Boulevard
rok: 2010
reżyseria: William Monahan
scenariusz: William Monahan

O tym filmie nie miałam zamiaru pisać, bo był wyświetlany (bez sprawdzania napisałam „dobre parę lat temu”, bo już mało kto o nim pamięta przez co miałam wrażenie, że trochę już ma, a tu jednak całkiem nowy) 3 lata temu, przeszedł bez większego echa i nie spodziewałam się, że będzie w ogóle o czym pisać. Okazało się, że nie tylko opiszę film w kilku słowach na facebooku, ale poświęcę mu nawet recenzję. Nie wiem co się dzieje, ale ostatnio co sięgnę po produkcje uważane za te co powinno się znać, poważane i świetne trochę mnie zawodzą, a co obejrzę film, który od dawien dawna odkładałam, bo miał opinię średniaka pozytywnie mnie zaskakuje. Tak właśnie się stało z „Londyńskim bulwarem”, który jest reżyserskim debiutem nagrodzonego Oscarem za scenariusz do "Infiltracji" Williama Monahana.

Kryminalista Mitchel (Colin Farrell) po wyjściu z więzienia stara się zmienić swoje życie. Zatrudnia się jako pomoc i ochroniarz u zagubionej gwiazdy kina Charlotte (Keira Knightley - przegląd jej ról tutaj). Niestety koledzy nie dają mu o sobie zapomnieć. Chcąc nie chcąc wplątuje się w interesy bezwzględnego Ganta (Ray Winstone). Mitchell w między czasie musi też opiekować się swoją nieodpowiedzialną siostrą (Anna Friel) oraz mieć oko na zaprzyjaźnionego bezdomnego. Mimo, że stara się kontrolować pokłady agresji (które aż czuć od niego nawet gdy dosłownie tylko sobie stoi), pomagać wielu osobom i panować nad swoim życiem jednocześnie mając cały czas dużo na głowie, w końcu i tak musi pójść drogą, którą chciał ominąć. Niestety mimo starań lawina zdarzeń zmusza mężczyznę do wzięcia spraw w swoje ręce, w czym pomaga mu barwny, wiecznie naćpany Jordan (świetny David Thewlis). Cała historia jest obficie zakrapiana, gdyż londyński bulwar jest miejscem, w którym ciężko poradzić sobie nie sięgając po szklankę whisky, a przemoc i inne patologie są tu na porządku dziennym.

Nakręcony na podstawie książki Kena Bruena „Londyński bulwar” oparty jest w większości na schematach, jednak zlepionych w taki sposób, że tworzą one całkiem oryginalne kino. W produkcji można zauważyć ogromną inspirację filmami noir, dlatego też taka specyfika filmu sprawi, że nie wszystkim przypadnie jego styl do gustu. Nie wszystko idzie gładko, nie wszystko jest dopracowane, chwilami brakuje jakiegoś "kopa", ale coś sprawia, że i tak pozytywnie się wyróżnia. To jeden z tych „albo kupujesz koncepcję albo nie”, chociaż może reżyser powinien był pójść pół kroku dalej i stworzyć jeszcze bardziej przerysowany i trochę mroczniejszy świat? Soundtrack jest rewelacyjny. Po prostu klasyka. Tym co znają się na dobrej muzyce polecam nawet jak nie chce wam się oglądać filmu ;) Piosenki same w sobie są świetne, ale to nie wszystko. Gdyby ktoś mi powiedział, że takie zespoły będą pasować do takiej produkcji nie uwierzyłabym. Jednak w praktyce wyszło genialnie. Soundtrack jest na tyle świetnie dobrany i wkomponowany, że nadaje wręcz ton całemu filmowi. Dlatego też nie tylko sama obecność kilku fajnych brzmień sprawia, że produkcja plusuje, lecz dzięki nim cały odbiór filmu jest znacznie lepszy, bo budują niesamowity klimat. Nie będę ukrywać, że jak jeszcze usłyszałam Kasabian to już w ogóle byłam w siódmym niebie. Niżej wrzucam 2 piosenki, jest więcej tak samo dobrych.

Keira nie miała wystarczając dużo czasu na ekranie, by stworzyć bardziej złożoną postać, zresztą podejrzewam, że o to chodziło. Stosunkowo mało czasu poświęcone jest relacji gwiazdy i Mitchela. Wątek gangsterski powoli, powoli się rozwija i dlatego też osobiście wymieniłabym dosłownie ze 2 sceny na dodatkowe sceny z Keirą. Generalnie występuje dość dużo bohaterów i nie starczyłoby czasu na pochylanie się nad wątkiem miłosnym. Zresztą to Mitchel miał być tym głównym punktem filmu i był, zresztą bardzo mocnym punktem. Mimo, że jakaś wspaniała istota na filmwebie (której najchętniej podrzuciłabym pod próg domu anonima z zakończeniami wszystkich filmów, przy których ma kliknięte „umrę jak nie obejrzę”) uraczyła mnie po części zakończeniem w pierwszym temacie to film i tak mnie zaskoczył! Także końcówka również na duży plus. Generalnie druga połowa filmu jest świetna, a ostatnie 20 minut ogląda się już jednym tchem. Robi się bardzo dynamicznie i wręcz elektryzująco.

Mimo kilku rzeczy, które można by reżyserowi zarzucić film po prostu mnie oczarował. Po pewnym czasie oglądania przechadzającego się po Londynie Farrella możecie być znużeni i obudzić się 20 minut przed końcem, jednak ja najzwyczajniej wkręciłam się w tą historię. Widziałam wiele porównań do filmów Guy’a Ritchiego. Niestety widziałam tylko jeden jego film, możliwe, że gdybym widziała więcej oceniłabym jak wiele osób „Londyński bulwar” jako słabszą stylowo wersję, ale, że chyba pierwszy raz zetknęłam się z tego typu produkcją oceniam ją całkiem wysoko (po obejrzeniu go jeszcze kilka razy świadomie moge napisać, że jest rewelacyjny i należy do zacnego grona moich ulubionych;). Współczesny film zainspirowany trochę latami 40' trochę 60' z muzyką z tego późniejszego okresu. Nie będę udawać, że nie zwróciłam też na to uwagi i wspomnę, że Farrell w roli anioła stróża wszystkich prezentował się rewelacyjnie ;) A tak poważnie jego kolejna bardzo dobra rola, o Keirze pisałam więcej, to nie ona miała się wyróżniać, a w tych kilku scenach bez zarzutu. Do tego wszystkiego szczypta czarnego humoru, dużo brutalności i powstało osobliwe i wciągające kino z powtórzę reeewelacyjnym soundtrackiem. Londyn, klasyczny rock, kryminał, wątek miłosny, szybkie tempo, stylowe zdjęcia i inspiracja noir - czego chcieć więcej?