"Gra Endera" - recenzja

akcja/sci-fi
oryginalny tytuł: Ender's Game
rok: 2013
reżyseria: Gavin Hood
scenariusz: Gavin Hood

To absolutnie nie jest kino, które lubię. Oj zdecydowanie nie jest. Kilka dni temu pierwszy raz od blisko 2 miesięcy dałam jakiemuś filmowi ocenę 8. A tak naprawdę to aż dwóm filmom ("Stoker" i "Do szpiku kości") i to dzień po dniu. Oba to thrillery, za którymi specjalnie nie przepadam i których raczej nie oglądam, a jednak wyjątkowo mi się spodobały. Dlatego też stwierdzam, że od czasu do czasu warto jednak obejrzeć coś innego, zresztą ile można oglądać te dramaty, prawda? ;) Tak więc mimo, że to nie moja bajka wybrałam się na „Grę Endera”, na której nie nudziłam się, ale niestety też nie wyróżniła się ona na tyle abym zapamiętała ją bardziej niż inne filmy tego typu, które miałam okazję widzieć. Jednak całkiem miło spędziłam czas, a gdzieś w drugiej połowie nawet się wciągnęłam i zaangażowałam w historię Endera.

Po wielu latach spokoju Ziemia znowu jest zagrożona. W związku z tym po latach przygotowań zostaje wybrana grupka najzdolniejszych dzieci, które po specjalnym szeregu szkoleń mają wziąć udział w wojnie z robalami. Wśród nich wyjątkowo wyróżnia się genialny Ender.

Do czego się przyczepię? Cała Ziemia i cała ludzkość są zagrożone. Krótko mówiąc jest tragicznie. Mam wrażenie, że w takiej sytuacji powinni być postawieni na nogi dosłownie wszyscy. Przez większość filmu oprócz przygotowywanych uczniów na stacji obserwujemy tylko… trójkę osób. Spodziewałam się raczej gigantycznego centrum dowodzenia z setkami jak nie tysiącami ludzi. Przez to ciężko było mi w pełni poczuć powagę całej tej sytuacji. Nie do końca też uwierzyłam w geniusz Endera i to z czego i jakie wnioski wyciągali jego przełożeni/trenerzy czy jakkolwiek by ich nazwać. Jednak oprócz tego typu rzeczy, ciężko mi się przyczepić do czegoś jeszcze. Nie było niczego na co mogłabym narzekać, nie wyłapałam żadnych nieścisłości ani mimo blisko dwóch godzin nie odczułam aby się dłużył, chociaż jak mówię nie podobał mi się jakoś specjalnie. No może oprócz ostatnich gdzieś 20-30 minut, które były naprawdę pełne emocji i przyznam, że podczas końcówki maksymalnie się wkręciłam.

Nie jest to typowy film akcji. Wyjątkowo wiele czasu poświęcone jest psychice bohaterów. Przez to jest trochę mniej banalny niż inne filmy tego typu, jeśli chodzi właśnie o tą stronę psychologiczną. Ogromne skupienie się na emocjach, oczywiście głównie Endera. Oprócz tego cudowna, ale to cudowna muzyka. Wspaniała, wyniosła, tworząca niesamowity klimat. Dużo, pięknych dźwięków. Mogę jeszcze dodać, że mój chłopak, który książkę czytał stwierdził, że wiele istotnych rzeczy zostało pominiętych (co chyba jest standardem w ekranizacjach), lecz generalnie czuje się usatysfakcjonowany z tego jak została ona przeniesiona na duży ekran. No i dajcie spokój z tym „Harrym Potterem w kosmosie”, bo książka na podstawie, której powstał film została wydana 1985 roku, także o czym mowa. Kończąc wszystko jest zgrabne, nieprzydługie, zrobione konsekwentnie, logicznie i z wyczuciem. Akcja rozwija się spokojnie, powoli, nikt się nie śpieszy. Dobrze poznajemy bohaterów, ich motywy, zachowania i myślenie. Do tego cudowna muzyka oraz niezłe efekty. Przyzwoity film.