"Nostalgia anioła" - recenzja

dramat/fantasy

oryginalny tytuł: The Lovely Bones

rok: 2009

reżyseria: Peter Jackson

scenariusz: Peter Jackson, Fran Walsh, Philippa Boyens

Spodziewałam się wyciskacza łez, czegoś przejmującego i melancholijnego. Niestety ani się nie wzruszyłam ani też specjalnie nie zaangażowałam w historię, jednak nie chcę się tutaj znęcać nad tym filmem z jednego prostego powodu. Okazało się, że nie byłam po prostu grupą docelową tej produkcji, jest od zdecydowanie przeznaczony dla młodzieży. Wiecie, to tak jakby dziecko wyłączyło po kilku scenach krwawy horror (w wersji optymistycznej) i uznało, że film był słaby, bo nie dało nawet rady obejrzeć go do końca. Ja do końca obejrzałam, ale cały czas czułam się trochę nie na miejscu.

Z jednej strony łąki, niebo i kolory w pewien sposób robią wrażenie, ale z drugiej wszystko to było potwornie sztuczne. Nie tylko efekty dotyczące krajobrazów, ale i inne (np. jedna z ostatnich scen, związana z panem w okularach – nie chcę zdradzać) również potwornie wykonana. Fabuła przedstawiona jest bardzo chaotycznie, skaczemy między ziemią, miejscem, gdzie znajduje się Susie, a wydarzeniami z przeszłości. Nie dość, że historia to mocno pomieszany jest również klimat. To mix wielu gatunków, trochę miłości, trochę rozpaczy - głównie ojca (to akurat dobrze pokazane), trochę bajki i nieco grozy. Ciężki temat chwilami przedstawiony w dziecięcy sposób, czasem na poważnie. Niestety dla mnie to wszystko nie trzyma się kupy, a film można opisać jako bardzo nierówny. Zapomniałabym - świetna Susan Sarandon, mała, ale barwna, przyjemna rola, chociaż oczywiście jak większość rzeczy w tym filmie całkiem od czapy.

Tak z czystym sumieniem na plus mogę wyróżnić piękną, poruszającą muzykę, ale to wszystko. A teraz kilka słów o Saoirse Ronan, bo tak naprawdę ten film był tylko pretekstem by napisać kilka słów o jej osobie. Za jakiś czas będziemy mogli ją zobaczyć w "How I Live Now" (intrygujący zwiastun), "Grand Budapest Hotel" Wesa Andersona oraz w wyreżyserowanej przez Ryana Goslinga produkcji "How to Catch a Monster"(fantasy/thriller). Jej kariera rozwija się znakomicie, występowała już u wielu świetnych reżyserów, ale jej gra (często oszczędna mimika) nadal wzbudza mieszane uczucia u mnie i z tego co czytam również u innych widzów. Jako dziecko miała dwie dobre role - w "Pokucie" i w "Nigdy nie będę twoja", a co do późniejszych występów mam wątpliwości i nie potrafię powiedzieć czegoś zdecydowanego na jej temat (jeśli ktoś widział "Hannę" czy "Niepokonanych" jestem ciekawa opinii, bo ja jeszcze nie oglądałam). W "Byzantium" zdecydowanie grała zbyt oszczędnie i momentami była irytująco milcząca (czy po prostu mdła), ale gdy w tych kilku scenach (niestety niewielu) miała pokazać więcej emocji to zrobiła to naprawdę nieźle i udowodniła, że jak chce to potrafi. Mimo różnych opinii i uczuć cały czas mam przeczucie, że będzie z niej niezła aktorka, a rola w "Nostalgii Anioła" jest tą, którą zapamiętam pozytywnie.

Produkcja jest bardzo oryginalna, pomysł ciekawy, wszystko podobało mi się do chwili śmierci bohaterki, ale od tego momentu niestety.. Nie jest to w moim odczuciu jak napisałam na początku żaden wyciskacz łez, tylko familijna produkcja, która myślę, że wzruszy i kolorystycznie zachwyci młodszych niż ja widzów.