Film noir – część 1

Niektórzy nazywają nurtem, trendem czy stylem, inni uważają za gatunek. Powstanie tak zwanego czarnego filmu dostrzeżono dopiero po kilku latach jego istnienia. Klasyczne produkcje noir były kręcone w latach 40-tych i 50-tych XX wieku, a stwierdzenie to zostało użyte dopiero kilka lat po tym gdy pierwsze tego rodzaju produkcje zostały nakręcone. Wtedy to zauważono, że pod wpływem zjawisk społecznych w USA w czasach II wojny światowej samoistnie stworzył się taki właśnie trend odzwierciedlający tamtejszą sytuację.

Kontrasty, cienie, gra światłami, miasto nocą, mokre ulice, ciasne pomieszczenia, tajemnica, niebezpieczeństwo, pesymizm, oniryzm, fatalizm, niejednoznaczni moralnie bohaterowie, prywatni detektywi i oczywiście obowiązkowo: papieros i femme fatale – to najbardziej charakterystyczne dla tego kina elementy. Ciężko jednak wymienić konkretne kryteria, które kwalifikują daną produkcję do bycia filmem noir. Jest wiele filmów, które do dzisiaj są tematem sporów, przez niektórych zaliczane do tej grupy, przez niektórych nie. Jedną z najbardziej znanych kobiet, które wcieliły się w rolę kobiety fatalnej była Rita Hayworth, a niekwestionowanym królem Humphrey Bogart. Za pierwszy amerykański film noir uznaje się „Sokoła maltańskiego”.

Filmy te często powstawały na podstawie tak zwanej „czarnej literatury”. Były to głównie powieści detektywistyczno-kryminalne z lat 30-tych. Kino do dzisiaj czerpie z filmów noir. Od wielu lat reżyserzy inspirują się i zapożyczają różne elementy z tamtego okresu. Ze starszych produkcji najbardziej znaną jest „Chinatown”, a do neo-noir z XXI wieku można zaliczyć m.in. "Sin City" (kocham!), "Londyński bulwar" (bardzo kocham!) czy "Dziewczynę z tatuażem".

Wszystkie posty z serii "Film noir" znajdziecie tutaj