rok: 1959
reżyseria: Jerzy
Kawalerowicz
scenariusz: Jerzy
Kawalerowicz, Jerzy Lutowski
To najstarszy polski film jaki widziałam. A do tego jeden z
najlepszych. Dramat psychologiczny Kawalerowicza z 1959 został wyróżniony Złotą
Kaczką w kategorii najlepszy film polski, ale to nie wszystko. Brał udział w
konkursie głównym w Wenecji, a Lucyna Winnicka otrzymała Wyróżnienie Specjalne
dla najlepszej aktorki. Dzięki temu film można nazwać nie tylko dziełem
kinematografii polskiej, ale i światowej.
Dwoje podróżnych z powodu dziwnego zbiegu okoliczności zmuszonych jest do spędzenia drogi na Hel w
jednym przedziale. Marta i Jerzy z początku zamyśleni i nieobecni nawiązują z
czasem coraz bliższy kontakt. W między czasie kobietę nagabuje jej były partner - Staszek. Jednak to nie jedyny wątek wokół którego skupia się akcja filmu. Produkcja ta przedstawia małą społeczność, która tworzy się na te kilkanaście godzin w pociągu. Plotki, flirty, problemy, a nawet pogoń za mordercą - wszystko to dzieje się w drodze nad morze. Jednak
to nie sama fabuła jest najważniejsza. To jeden z tych filmów gdzie nie obserwujemy
historii, ale wchodzimy wręcz w pewien stan. Jedziemy razem z nimi, podsłuchujemy o czym rozmawiają, przeżywamy z nimi rozterki. Wnikliwość, poetyckość, ale i surowość z
jaką przedstawiona jest historia pasażerów jadących nad morze robi ogromne
wrażenie. Już samo to, że większość scen ma miejsce w jadącym pociągu sprawia,
że to film kameralny, klimatyczny i wyjątkowy.
"Najgorsze to są te żylaki" czy "nowe
pantofle i wraca w jednym" to autentyczne wypowiedzi, które rozbrajają, bawią,
ale i przez realizm tworzą wspomniane wyżej wrażenie, że i my jesteśmy bohaterami tej podróży. Mąż pytający żonę gdzie upchnęła coś w walizce,
narzekający konduktor… Sceny banalne, ale jakże znakomite! Została też po
mistrzowsku uchwycona nuda i zamyślenie pasażerów, którzy opierają się patrząc
przez okno i rozmyślają o tym co przeżyli i o tym co ich czeka.
O rozczarowaniach, pragnieniach i pogoni. Boska muzyka, która jest zaskakująco istotnym elementem filmu, piękne, stylowe i ciekawe zdjęcia, no i obłędna Lucyna Winnicka oraz neurotyczny, zakochany Zbigniew Cybulski. Nie gorszy jest stylowy Leon Niemczyk. Film, który się po prostu zapamięta. Obowiązkowo. A tak w ogóle.. Jakże przewrotna jest teraz scena Cebulskiego wskakującego niebezpiecznie na pociąg. Dla tego też warto film zobaczyć.
Film w dobrej jakości i legalnie można obejrzeć TUTAJ.
Mnie nie zahipnotyzował. Trochę zawiódł, bo naczytałam się o nim wiele dobrego.
OdpowiedzUsuńI nawet nie pamiętam zbyt wiele z niego; jedynie swoje rozczarowanie.
Rozumiem, ja obejrzałam zupełnie przypadkiem bez żadnych oczekiwań dlatego też miałam zupełnie inne podejście - miałam już wyłączać telewizor i nagle się zaczął, usiadłam na chwilę i obejrzałam do końca. Kino bardzo specyficzne, surowe, chwilami ciężkie w odbiorze.
UsuńTo zupełnie inna sytuacja. Ja spodziewałam się nie wiadomo czego. Gdybym obejrzała go w innych okolicznościach i bez wielkich oczekiwań może odniosłabym inne wrażenie. Ostatecznie oceniłam na 7/10. Swoją drogą to ciekawe jak wiele czynników wpływa na odbiór filmu...
UsuńOj to prawda. Od technicznych jak wielkość ekranu, miejsce oglądania, przez humor, nastawienie, może nawet towarzystwo w jakim się ogląda ;)
UsuńNie wiem, jak Ty, ale ja chętnie wybrałabym się do kina, gdzie nie ma tylu ludzi. Mimo wszystko to jest dla mnie jakieś oczywiste, że tak można jedynie się namęczyć i potem nie oglądać niczego ciekawego. A też i takie https://primemovies.pl/ portale sprawdzam, żeby wiedzieć, co nowego w kinie się szykuje, ot co.
OdpowiedzUsuń