Recenzja: „Sztuka zrywania”

komediodramat  

oryginalny tytuł: The Break-Up
rok: 2006
reżyseria: Peyton Reed
scenariusz: Jeremy Garelick, Jay Lavender

Komedie romantyczne. Niektórzy ubóstwiają, część omija szerokim łukiem, innym przypominają się traumatyczne godziny spędzone przed ekranem z dziewczyną. Przyznam się od razu, że są trzy komedie romantyczne, które uwielbiam i ubóstwiam: „Lepiej późno niż później”, „Serce nie sługa” i właśnie „Sztuka zrywania”. Pewnie część osób sądzi, że wszystkie filmy z tego gatunku mają identyczny schemat, ale dla mnie te trzy są kompletnie inne niż reszta i nie przepuściłam ani razu, gdy leciały w telewizji (ciężko uwierzyć, ale nadal mi się nie znudziły). Ale na temat: „Sztuka zrywania”. Praktycznie wszędzie znalazłam informację, że jest to komedia romantyczna, w moim odczuciu – komediodramat.

Brooke pracuje w galerii sztuki ekscentrycznej Marilyn Dean. Gary razem z braćmi prowadzi firmę organizującą zwiedzanie Chicago - jest przewodnikiem w autobusie wycieczkowym. Pewnego wieczoru, który na pozór wydaje się być takim samym wieczorem jak inne dochodzi do kłótni - jak to się mówi „z niczego”. Brooke chce by Gary się starał, on czuje się odrzucony no i zaczynają się schody, a raczej przepaść, która dzieli mieszkającą koło siebie, a jednak oddalającą się coraz bardziej parę. Zaczynają się kłótnie, złośliwości i prześciganie się w pomysłach jak dowalić drugiej stronie.

Vince Vaughn jest świetny (z mało znanych filmów polecam z nim „Martwe gołębie”). Długo kojarzyłam go z ról w niespecjalnie ambitnych komediach, ale coraz bardziej go doceniam. Jennifer Aniston – jest taka jaka powinna być (niestety dla mnie także taka sama jak zawsze). Nie wiem czy to te role, które dostaje czy co – jeśli ktoś poleci mi film z jej dobra rolą będę szczerze wdzięczna, ja jedynie znam „Życiowe rozterki”, gdzie była troszkę mniej „Jennifer Aniston”, a trochę bardziej bohaterką.

 

Na minus? Bardzo irytuje mnie jedynie jeden z bohaterów - chłopak, który pracuje w galerii z Brooke. Miał być chyba tym zabawnym elementem (bardzo niepotrzebnym) filmu, jest irytujący, „na siłę” i na pewno nieśmieszny. Zresztą film ma kilka zabawnych, niewymuszonych scen, także tym bardziej jest to niepotrzebna postać.

Dla mnie bardzo mądry film. Naprawdę świetnie pokazuje różnice w myśleniu kobiet i mężczyzn na różnych płaszczyznach, w wielu sytuacjach. Nie ma bezmyślnego oglądania, wzbudza emocje. Fajnie napisane dialogi, ciekawe drugoplanowe postacie i chociaż chwilowa refleksja w czasie filmu - gwarantowane.

Myślę, że patrząc na niego i porównując z innymi tego typu filmami można spokojnie nazwać go „niebanalnym”. Czytałam, że zebrał negatywne opinie, ale do mnie bardzo, ale to bardzo trafia. Za każdym razem go przeżywam i są momenty gdy mam wilgotne oczy. No i te polskie akcenty – Gary ma polskie korzenie, z czego jest dumny i z chęcią to podkreśla: strojem, w rozmowach czy wielką biało-czerwoną flagą na ścianie w firmie. Myślę, że miło zobaczyć nasze barwy w amerykańskim filmie, do tego przedstawione w pozytywnym świetle. No i jest ta ciekawość, czy dogadają się? Jak daleko to wszystko zabrnie? No ale to musicie sami zobaczyć.

Dla tych, którzy lubią Jennifer Aniston, recenzja "Marley i ja", dostępna TUTAJ.