"22 Jump Street" - recenzja

akcja/komedia kryminalna

rok: 2014

reżyseria: Phil Lord, Christopher Miller

scenariusz: Michael Bacall, Oren Uziel, Rodney Rothman

W kinach zaczynają pojawiać się letnie, lekkie komedie. Obecność „Jump Street 22” jednak nieco dziwi. Jedynka była w porządku, ale żeby kręcić kontynuację? Box office wyniósł mniej więcej tyle samo ile w przypadku innych tego typu produkcji. Mimo to duet mało rozgarniętych policjantów został po raz drugi wysłany w teren by wytropić dostawcę nowej, modnej używki. A jak im idzie? Znowu są uroczo nieporadni i ciężko ich nie lubić.

Tak jest sympatycznie, ale nie ma niczego, ale to niczego nowego (nic a nic!). Już w „Sąsiadach” było więcej polotu. Reżyser poszedł w jakąś stronę – soczyście, ostro i głośno. Ostatnie „Milion sposobów jak zginąć na zachodzie” przytacza znane nam żarty, ale całkiem zręcznie wsadzone są one w western, który oglądamy z zupełnie innego miejsca niż zawsze. "Jump Street 22” nie próbuje nawet udawać, że ma do zaoferowania coś nowego. Wszystko zrobione jest bez iskry, bez żadnego pomysłu, dosyć schematycznie. Przypomniała mi się komedia (także o policyjnym duecie), która leciała w kinach zeszłego lata - "Gorący towar". Wtedy również dałam 6/10 i mimo, że było całkiem miło to szybko zapomniałam o niej po opuszczeniu kina.

Większość żartów skupia się na problemach w „związku” Schmidta i Jenko – zazdrość, brak porozumienia i inne trudności jakie napotykają na wspólnej drodze pary tutaj pokazane są w zespole policjantów. Przechodzą swego rodzaju kryzys. Jeden chce się wyszaleć, potrzebuje oddechu, swobody, a drugi nie potrafi bez swojego partnera funkcjonować. Kolejnym przewijającym się przez cały seans tematem żartów jest fizyczna nieporadność Schmidta. Jonah Hill jest jeszcze bardziej niż ostatnio nieporadny, ale tym razem większe pole do popisu ma Tatum, co też dobrze wykorzystuje.

Nieco bardziej podobała mi się jedynka, sama nie wiem czy była zabawniejsza czy drugie spotkanie z duetem nieudaczników nie zrobiło już na mnie aż takiego wrażenia. Wydaje mi się, że zabrakło świeżości i czegokolwiek co wyróżniłoby produkcję. Twórcy postawili na więcej akcji i trochę nawiązań do jedynki. Zapamiętałam dwie sceny, na których bardziej się śmiałam, ale to mało. Bardzo standardowa komedia, nieeksperymentująca z humorem, wykorzystująca bezpieczne żarty przez co jest to film udany, ale niewysuwający się poza poziom wakacyjnych komedii (co moim zdaniem udało się np. „Millerom”). To film miły i przyjemny, ale nic więcej. Jeśli jakoś szczególnie bardzo podobała wam się pierwsza część to możecie się wybrać, ale jak dla mnie reszta może sobie darować, chociaż ogląda się go z uśmiechem na ustach.