"Spring Breakers" - recenzja

dramat

rok: 2012

reżyseria: Harmony Korine

scenariusz: Harmony Korine

Często mam problem i nie wiem jaką ocenę wystawić po seansie, ale tutaj naprawdę nie wiem. Powiem tak: ten film wcale nie jest zły i ten film wcale nie jest taki głupi. Generalnie okazał się miłą niespodzianką. Nie znajdziecie tu tego, czego można się spodziewać, czyli ucieszonych nastolatek krzyczących „ale super nawaliłyśmy się” i robiących różne śmieszne, szalone rzeczy. Przede wszystkim to nie jest komedia (chociaż znajdą się tu sceny przerysowane etc., po części komediowe - najchętniej nie przypisywałabym filmu do żadnego gatunku) , ta produkcja w ogóle nie jest wesoła, nie widać tam nikogo kto się śmieje. Ten film jest psychodeliczny i mroczny. Dodam jeszcze, że z biegiem akcji można w nim dostrzec sporo satyry.

Zacznę od tego co napisałam wyżej, czyli od grupy docelowej. Nie będę tutaj walczyć o wprowadzanie limitu 18+ dla tego filmu, ale mimo obsady takiej jaka jest – według mnie nie jest to film skierowany do młodzieży (a napewno nie do fanów Disney Channel). Nie wychwala tego jakie imprezy są super, nie pokazuje jak to fajnie się potrafią zabawić nastolatki – to kompletnie coś innego, mimo, że teoretycznie oglądamy jedną, niekończącą się balangę (chociaż to mało powiedziane). To psychodeliczna podróż w głąb samych siebie. To miejsce gdzie samo powietrze jest narkotyzujące, a wszelkie granice (nawet te między prawdziwym życiem, a nie) zacierają się. Sen na jawie, piekło w raju.

Nie ma tu wymuskanych ciał, tak obrobionych, że wyglądających jak z papieru. Tu kobiety mają celluit, tu seks nie jest romantycznym połączeniem się dwóch ciał w świetle księżyca – wulgarny to mało (bardzo mało) powiedziane.

Jeśli chodzi o obsadę przewrotnie obsadzone gwiazdki Disneya okazały się raczej dobrym wyborem. Vanessa Hudgens jest naprawdę hipnotyzująca, ciężko oderwać od niej wzrok. Czuć w niej największą dojrzałość i świadomość. Selena Gomez była trochę drażniąca (chyba najgorzej z czwórki dziewczyn), no i zapamiętam też Rachel Korine, myślę, że nieźle sobie poradziła. Jednak i tak gwiazdą jest James Franco – wow!

Odniosę się w dwóch kwestiach do „W drodze”. Wydawało mi się, że tam oglądałam piękne krajobrazy, póki nie zobaczyłam „Spring Breakers”, w którym kiedy nie widzimy orgii i wyuzdanych kobiet wciągających kokę z biustu koleżanki widzimy pocztówki, po prostu pocztówki. Druga rzecz to właśnie sceny erotyczne. Wydawało mi się, że w produkcji Sallesa były dość wyzywające (w porównaniu do przeciętnych filmów), jednak tamte były słabe przy tym co można zobaczyć w najnowszej produkcji Korine.

Film ma nas wprowadzić w pewien  oniryczny stan, poprzez powtarzanie niektórych ujęć i wypowiedzi, zresztą ciężko się temu oprzeć. Totalny chaos i powtórzę, bo to słowo idealnie oddaje ten film - ma w sobie coś psychodelicznego. Od pierwszych sekund atakuje głośną muzyką i dużą ilością nagich ciał, omamia, a potem hipnotyzuje, wciąga i przeżuwa. Początkowe zamieszanie i bardzo chaotyczne sceny z czasem zaczynają składać się w historię. Dużo, mocno, intensywnie, z każdą kolejną sceną przechodzi sam siebie. Staczamy się i wchodzimy w coraz większe szaleństwo, coraz bardziej fluorescencyjnie, coraz mroczniej. To nie film, to stan. Nie wiemy już gdzie jesteśmy, ale czujemy i to mocno. Bo taki jest ten film - mocny. Wspomnianą przez bohaterki rzeczą są gry wideo, co z czasem okazuje się więcej niż rzuconym przez nie tekstem - czy komuś uda się przejść całą, a kto odpadnie po drodze? Tego dowiecie się w kinie.

Film miał premierą na Festiwalu w Wenecji, gdzie został wytypowany do konkursu o Złote Lwy.