"Niesamowity Spider-Man" - recenzja

akcja-sci-fi

oryginalny tytuł: The Amazing Spider-Man

rok: 2012

reżyseria: Marc Webb

scenariusz: James Vanderbilt, Alvin Sargent, Steve Kloves

Wychowałam się na Spider-Manie. Pierwszy film z 2002 roku był jednym z pierwszych na, których byłam w kinie. Sławna scena pocałunku była dla mnie wręcz kultowa. Nigdy nie oceniałam tego filmu, po prostu od dziecka wiedziałam, że Tobey Maguire to Spider-Man, a Kirsten Dunst to jego dziewczyna i tyle. Obiło mi się o uszy kiedy do kin wszedł „Niesamowity..”, ale jakoś zupelnie się tym nie przejęłam. Po obejrzeniu ostatnio „Łatwej dziewczyny” moja sympatia do Emmy Stone jeszcze bardziej wzrosła i nagle postanowiłam, że mam ochotę przejść się na dwójkę do kina. Oczywiście musiałam nadrobić jedynkę. Trochę się bałam, że będę czuła się jakbym oglądała kooolejną na siłę nakręconą część, ale dałam mu szansę, której nie zmarnował.

Mogę oficjalnie powiedzieć, że akceptuję Andrew Garfielda w roli nowego Spider-Mana. Nagradzany aktor teatralny zadebiutował na dużym ekranie dopiero w 2007 roku. Znałam go z „Nie opuszczaj mnie” oraz „Social Network” (zasłużona nominacja do Złotego Globu), ale to za mało żeby zapadł mi na dobre w pamięć - nie mówiąc o wyrobionej opinii. Teraz już wiem, że to aktor, na którego warto zwracać uwagę. Garfield powtarzał w wywiadach, że Spider-Man od dziecka był jego ulubionym bohaterem między innymi dlatego, że (mimo tego, że lata po wieżowcach) był najbardziej przyziemny. To też postawił sobie za cel - jego Spider-Man miał być jak najbardziej ludzkim superbohaterem i taki też jest. Autentyczny, prawdziwy i pełen uczuć. Czy wychodzi to na plus czy na minus? Dla mnie to raczej zaleta, w poprzednich Spider-Manach odrobiny mi tego brakowało.

Do pewnego stopnia film nie jest pionierski. Jak zawsze oglądamy efekciarskie skoki Spider-Mana, są romantyczne sceny, nasz bohater walczy ze swoimi problemami, emocjami i złem całego świata. Większość rzeczy jest przewidywalna, ale nie przeszkadza to produkcji w byciu po prostu dobrą rozrywką, a przecież o to głównie chodzi. Jak napisałam główny bohater jest bardziej przyziemny (i ma więcej ludzkich cech), jest też więcej śmiechu oraz mniej nadęcia i sztuczności niż w wersji z 2002 roku. Ciężko wybrać mi faworyta (może jak nakręcą wszystkie części?), jak mówiłam mam pewien sentyment do kreacji Maguire, ale nadrobienie "Niesamowitego.." okazało się być jak najbardziej dobrym posunięciem i chętnie wybiorę się na drugą część. Myślę, że nie będziecie mieć poczucia, że to kolejna na siłę nakręcona produkcja o człowieku-pająku i na nowo wciągnięcie się w jego przygody. O dziwo kończąc nie mam ochoty napisać „ wiadomo nie ma Maguire i Dunst,”, a „wiadomo nie ma Franco, Dafoe i Dr. Octopusa”. Kreacja Franco pięknie dopełniała film i była wręcz perełką, mam nadzieję, że m.in. Foxx i Giamatti zrekompensują nam te braki w drugoplanowych rolach. Garfield i Stone sprawili, że nie wspomina się poprzednich wykonawców ról, co nie było łatwym zadaniem i za to ukłon.

Wspomnę jeszcze o czymś co wczoraj przeczytałam, może kogoś to zainteresuje. Komiksów nie czytam, więc dopiero teraz dowiedziałam się jak bardzo produkcje Sama Raimiego odstawały od oryginału! Wprowadzono na prawdę wiele zmian, można by napisać, że jego trzy filmy były tylko zainspirowane komiksem, w przeciwieństwie do "Niesamowitego Spider-Mana", który wiernie trzyma się komiksu.