"Czarownica" - recenzja

fantasy/przygodowy/familijny

oryginalny tytuł: Maleficent

rok: 2014

reżyseria: Robert Stromberg

scenariusz: Linda Woolverton

Chyba już wszyscy zrecenzowali tegoroczny hit Disneya. Ja z małym poślizgiem, ale również musiałam wybrać się do kina. Zmuszona brakiem napisów w wersji 2D zdecydowałam się na wersję 3D. Było trochę zapierających dech w piersiach widoków i fajnych efektów, ale 3D zdecydowanie nie okazało się być niezbędne tej produkcji. Było to takie subtelne, niemęczące 3D (nic nie latało koło twarzy), które i tak muszę polecić, bo głos Angeliny trzeba, ale to trzeba usłyszeć.

Jolie była rzeczywiście obłędna. Uwielbiam scenę pierwszej walki gdy nawołuje leśnych towarzyszy i krzycząc z całych sił przegania przeciwnika broniąc swego królestwa. Wielowymiarowa, ciekawa i zabawna bohaterka, której nie da się nie pokochać. Obsadzenie Angeliny w tej roli było znakomitym posunięciem. Prawdopodobnie gdyby nie jej powalająca kreacja film pozostałby przeciętną produkcją fantasy. Zostałam mile zaskoczona sporą ilością scen z Samem Rileyem. Grany przez niego bohater odgrywał niemałą rolę w całej historii. Fakt, że nie miał zbyt wiele do pokazania, ale  na tyle ile mógł zaprezentował się bardzo dobrze i po prostu pasował do produkcji. Cholernie się cieszę, bo może po tym występie otrzyma wreszcie porządną, pierwszoplanową rolę, na co od dawna czekam.

Chyba wszyscy zakochali się w aktorce grającej młodą Diabolinę. Dzięki niej dzieciństwo Czarownicy nie było tylko obowiązkowym etapem podczas, którego czekamy na pojawienie się głównej gwiazdy produkcji, ale kilkoma równie ciekawymi i wciągającymi scenami. Dziewczyna była znakomita. Aurora niestety nie do końca mi leżała, ale to bardzo subiektywna opinia, bo Elle Fanning zbiera raczej pochlebne recenzje za swój występ. No i królewicz był totalnie żałosny. Aktor grający dorosłego Stefana tez pozostawia nieco do życzenia, ale nieważne, bo to kobiety rządzą w tym filmie.

Na szczególną pochwałę zasługują kostiumy. Plus także, że nietypowe podejście do historii i pokazanie w zupełnie innym świetle bohaterów, o których od lat mamy ugruntowaną opinię. Przyjemnym zakończeniem była idealnie pasująca do tego rodzaju filmu piosenka śpiewana przez Lanę Del Rey, która rozbrzmiewała mi w głowie jeszcze przez kilkanaście minut po opuszczeniu sali.

Szczerze mówiąc myślałam, że będzie odrobinę mrocznej i spodziewałam się większej ilości ironicznych wypowiedzi. Mimo drapieżnej Jolie i jej sarkastycznych komentarzy jest to jednak klasyczna, przeważnie ciepła baśń przeznaczona głównie dla młodszej widowni, chociaż starsi również nie będą się nudzić. Jest rozmach, jest pięknie, jest boska Angelina, no i zwyczajnie w świecie spodobała mi się historia Diaboliny. To jak dorastała, co przeszła.. Feministyczna "Śpiąca królewna" dostaje ode mnie 8/10. Oczywiście polecam.