"Północ - północny zachód" - recenzja

thriller/szpiegowski
oryginalny tytuł: North by Northwest
rok: 1959
reżyseria: Alfred Hitchcock

scenariusz: Ernest Lehman

Hitchcock mistrzem grozy i suspensu? Hitchcock jest mistrzem dialogów i humoru! Poważnie. Myślałam, że nic nie dorówna „Oknu na podwórze”, ale „Północ – północy zachód” zrobiło mi  miłą niespodziankę. Obejrzany jednym tchem pozostawił mnie z satysfakcją i radością, że obejrzałam zabawne, wciągające i inteligentne kino z najwyższej półki. Zacznę od z pozoru mniej ważnych spraw, ale muszę, bo zostałam absolutnie uwiedziona. Technikolor zrobił na mnie ogromne wrażenie. Widziałam trochę filmów wykonanych w ten sposób, ale nigdzie proces ten nie został wykorzystany tak dobrze. Teraz obsesyjnie poszukuję podobnie pięknie zrealizowanych produkcji z lat 60-tych i starszych. Wyjątkowo zwróciłam też uwagę na miejsca, w których kręcono i zupełnie nie przeszkadza mi, że część z nich została odwzorowana w studio. Film kręcony jest w większości w dużych, robiących wrażenie przestrzeniach. Każde ujęcie ma po mistrzowsku zagospodarowany zarówno pierwszy jak i drugi plan, no i każde jest po prostu malownicze. Niestety nie potrafię fachowo nazwać tego co stworzył Hitchcock, ale jego technika, sposób przedstawiania scen jest zupełnie inny niż te, z którymi mamy obecnie do czynienia. Scena w kawiarni czy końcowe to coś co zapamiętam na długo, spójrzcie zresztą np. na to – cudo. To sprawiło, że oprócz zachwytu nad samą historią, grą i dialogami podczas seansu towarzyszyło mi również oczarowanie, a raczej dziecięcy zachwyt. Chłonęłam każdy obraz i marzyłam by się tam znaleźć. Ujęcia przypominały mi obrazy jednego z moich ulubionych malarzy - Jacka Vettriano.

Cyniczny, zabawny, beztroski, uwodzicielski i zbyt mocno przywiązany do mamusi – Cary Grant w tej roli spisał się doskonale! Pracujący w agencji reklamowej Roger zostaje omyłkowo wzięty za tajnego agenta i tak też wszystko się zaczyna. Eva Marie Saint nie pozostaje w tyle i wręcz kradnie kilka scen głównemu bohaterowi (np. podczas opuszczania pociągu – rewelacja). Szary garnitur, który Grant nosi przez cały film został kilka lat temu wybrany najlepszym garniturem w historii kina oraz tym, który miał największy wpływ na męską modę. Nawet bez tej informacji trudno jest nie zwrócić uwagi na jego szyk i elegancję – nawet w najbardziej ekstremalnych warunkach.

Czy film ma w ogóle jakieś wady? Ujmę to tak... Kogo obchodzi autentyczność i sens kultowej sceny z samolotem? Jest rewelacyjnie zrealizowana i dla mnie to się liczy. Mimo różnych błędów i tak duże wrażenie robi to co Hitchcock stworzył w tamtych latach i to nie z przymrużeniem oka i większym marginesem błędów, bo to stare kino. Film ogląda się jednym haustem również przez świetnie rozłożone napięcie (nie to co np. w „Zawrocie głowy”). Zdecydowanie wolę takiego Hitchcocka niż tego z np. "Psychozy", chociaż to także doskonały film. Zmierzam jednak ku końcowi, bo po co pisać zbyt wiele? To trzeba po prostu obejrzeć. Jest to dzieło kompletne, rozrywka na wysokim poziomie i wciągający thriller szpiegowski. Po tygodniu wracania do niego myślami podciągam do 10/10. Pieję z zachwytu i polecam. Jeśli stare kino kojarzy wam się z czymś nudnym i nieaktualnym i sięgacie po nie z poczucia obowiązku to zapomnijcie o nim tym razem. Film ten to nie tylko stare, porządne kino, ale i świetna rozrywka. Produkcja została wyróżniona trzema nominacjami do Oscara, ale żadnej statuetki nie otrzymała (żenada). Nie zwlekajcie i obejrzyjcie ;)