"Igrzyska śmierci" - recenzja

akcja/sci-fi
oryginalny tytuł: The Hunger Games
rok: 2012
reżyseria: Gary Ross
scenariusz: Gary Ross, Billy Ray, Suzanne Collins

Mimo, że film przy którym widnieje akcja/sci-fi nie jest tym co mnie kręci to w końcu musiałam obejrzeć chyba już przez wszystkich znane „Igrzyska śmierci”. Miałam też nadzieję, że po trzecim spotkaniu z Jennifer Lawrence w końcu będę miała na jej temat zdecydowaną opinię. Zbliżająca się powoli premiera drugiej części produkcji wreszcie zmotywowała mnie do poświęcenia 142 minut na ten wzbudzający tak wiele emocji film. Mogło być lepiej, były momenty nudy i niedociągnięcia, ale generalnie okazało się, że jest to rzeczywiście dość ciekawa propozycja i chętnie wybiorę się na drugą część.

Zacznę od tego co najbardziej mi przeszkadzało. Nie przekonuje mnie stworzony w filmie świat, jest to wręcz w moim odczuciu najsłabiej wypadający aspekt produkcji. Raz widziałam elementy wskazujące na to, że to przyszłość, raz, na to, że akcja dzieje się w przeszłości. W końcu zdałam sobie sprawę, że jest to to pierwsze, jednak wciąż czułam jakąś niespójność i bałagan w tym co widziałam na ekranie. Dziewczyna polująca na zwierzęta przy pomocy łuku, nowoczesne centrum (nie mam pojęcia na jakich zasadach to działało) i nieszczególnie nowocześnie.. No właśnie, te przebrania, stroje, włosy i inne elementy rodem z cyrku. Jak dla mnie czuć tu mocny zgrzyt. Te stworzone nie wiem na jakiej zasadzie zwierzęta (lwy? nie wiem co to było). Nawet w bałaganie musi być jakiś pomysł, coś najbardziej wyssanego z palca mimo wszystko powinno mieć w sobie jakąś inaczej pojętą, ale logikę. Tutaj mi tego zdecydowanie zabrakło. Również osoby sprawujące władzę w filmowym świecie, miejsca gdzie ich widzimy.. To wszystko zupełnie mnie nie przekonywało i sprawiało, że nie mogłam w pełni współczuć bohaterom. To było niestety zbyt odrealnione i zwyczajnie jakieś bezsensowne. Jeśli ktoś czytał książkę to chętnie dowiem się jak tam to wyglądało.

Niewątpliwie chyba największym atutem jest obecność Jennifer Lawrence. Przy pierwszym spotkaniu z nią miałam bardzo mieszane odczucia. Jej specyficzna uroda, gra ani mnie nie wkurzały ani też specjalnie się nie podobały. Sama nie wiedziałam co myśleć, jednak nie dawała mi ona spokoju i zapadła w pamięć. W „Granicach miłości” też nie było to jeszcze to, ale po „Igrzyskach śmierci” już wiem, że jest to aktorka, którą chcę oglądać na dużym ekranie (chociaż Oscar nadal bardzo dyskusyjny). Zagrała bezbłędnie i nie wyobrażam sobie nikogo innego na jej miejscu. Po prostu dobry występ.

Jeśli chodzi o opinie, że jest to po prostu kolejna niepotrzebna dawka brutalności (chociaż to mało powiedziane jeśli chodzi o to co dzieje się na igrzyskach i samą ideę igrzysk) źle wpływająca na młodzież (podobno do nich skierowany jest film) to z pewnością trochę racji w tym jest, ale ja się nie podpisuję. Jestem jedną z tych osób, które są bardzo przeciwko takim rzeczom, gdybym mogła podniosłabym wszędzie minimalny wymagany do oglądania wielu produkcji wiek, ocenzurowała połowę teledysków, zablokowała dobrych kilka stron w Internecie i zrobiła porządek z niektórymi grami komputerowymi, jednak w tej produkcji wydaje mi się to uzasadnione i niosące za sobą jakiś pomysł i przesłanie (chociaż może to za dużo powiedziane). Nie chce mówić tutaj o nie wiadomo jakich mądrościach, które wypływają z tego filmu, ale stwierdzenie, że to zwykły film akcji, a przypisywanie mu czegoś więcej jest przesadą jest według mnie krzywdzące.

Dosadna metafora głównie (okrutnego) współczesnego świata, ale też przeszłości bliższej i dalszej może starszego widza nie zmusi do poważniejszych przemyśleń (nic odkrywczego tu nie ma), lecz osobom nieprzejmującym się na co dzień tym co dzieje się na większą skalę może dać kopa by trochę porozmyślać. Ja nie wpadłam po seansie w długą zadumę, ale widzę o czym produkcja mówi i doceniam to. Myślę, że wiele osób może być nieco zszokowana filmem (chociaż dzisiejszą młodzież chyba nic nie szokuje niestety, ale co tam, będę optymistką, ja zapamiętałam jedną taką obrzydliwą i brutalną scenę). W banalny sposób zaserwowane problemy, w prosty sposób podsunięte kilka pytań jednak efekt jest taki, że został w ciekawy sposób poruszony ważny i zawsze aktualny temat. Zresztą każdy odczuje inne podobieństwa i będzie miał inne skojarzenia (widziałam m.in. takie hasła jak totalitaryzm) co jeszcze bardziej martwi gdy zda się sprawę, z podobieństw ze współczesnością (media, społeczeństwo, wartości, przesuwające się ich granice i zasady, a raczej już ich brak).

Jest trochę zbyt mdłych (romantycznych czy naiwnych) scen, wkradło się nieco nudy. Myślę, że ocena na filmwebie jest jak najbardziej na miejscu. Nie ma tu genialnie zagranych ról, ale nie ma też żadnej osoby, której gra mnie męczyła, jak pisałam wyżej dobry występ Lawrence. Atutem jest dla mnie to, że w sprawach uczuciowych (w moim odczuciu chociaż opinie czytałam różne) zostawiono trochę niedopowiedzianych kwestii, w czego efekcie ucieszyłam się gdy przypomniałam sobie, że niedługo w kinach druga część. Mimo wszystko coś w tej produkcji sprawiło, że chętnie przejdę się znowu do kina (czy również na trzecią i czwartą część jeszcze nie wiem ;) Mimo tych kilka nużących momentów (film jest niekrótki) i tego, że z pewnością mogło być lepiej jest to ciekawa i raczej warta poświęcenia tych ponad dwóch godzin pozycja.

Przegląd filmów z Jennifer Lawrence tutaj.
Recenzja drugiej części "Igrzysk śmierci" tutaj.