"Zacznijmy od nowa" - recenzja

komedia/dramat/muzyczny

oryginalny tytuł: Begin Again

rok: 2014

reżyseria: John Carney

scenariusz: John Carney

Dan (Mark Ruffalo) – kiedyś znany i ceniony producent muzyczny, teraz popijający, nieregularnie pojawiający się w pracy mężczyzna śpiący w syfiastym mieszkaniu na czymś czego nazwanie łóżkiem jest komplementem. Pewnego dnia po spotkaniu z córką (której jak się okazuje wieku nie jest pewien) i wykopaniu z pracy  mocno podpity trafia wieczorem do pubu, w którym wyciągnięta na scenę przez swego przyjaciela autorka tekstów Greta (Keira Knightley) prezentuje swoją najnowsza kompozycję. Mężczyzna z miejsca zakochuje się w jej głosie i namawia na współpracę.

Zacznę od tego co jest jedną z najważniejszych kwestii w tego rodzaju produkcjach - oczywiście muzyki. Piosenki są świetne, ale to po prostu świetne! Stylowo bardzo do siebie podobne - bardzo spokojne, intymne, szczere. Słyszałam już śpiewającą Keirę (np. w „Edge of love”), ale tutaj całkowicie mnie zaskoczyła. Nie tylko odśpiewuje co trzeba swoim pięknym, subtelnym głosem, ale robi to we własnym stylu. Pewnie jak większość z was znam kilka czy może nawet kilkanaście piosenek Maroon5, ale dopiero teraz zdałam sobie sprawę jak unikatowy i interesujący Adam ma głos. O jego aktorstwie nie ma za bardzo co pisać – był, trochę zagrał, generalnie pozostawił po sobie pozytywne wrażenie. Scena gdy śpiewa na koncercie była znakomita! Jedna z lepszych scen w filmie, na której się mocno wzruszyłam. Muzycznie produkcja stoi na bardzo wysokim poziomie i jeśli po seansie dacie mu 8/10 lub więcej to prawdopodobnie właśnie za to.

Muzyka muzyką, ale to nadal film. A jaki? Z bardzo, bardzo prostą historią. Fabuła nie zachwyca, dialogi też nie są oszałamiające. Sceny takie jak chodzenie razem po mieście i słuchanie wspólnie muzyki zawsze wypadają fajnie, ale nie jest to nic ponadprzeciętnego. Na szczęście mimo tego film nie idzie na łatwiznę – nie słodzi i nie popada w banał. Najistotniejsza jest jednak tutaj autentyczność, którą mimo zwariowanego pomysłu nagrywania piosenek w różnych zakątkach Nowego Jorku produkcja utrzymuje. Intymności nadaje też ciekawy sposób kręcenia – często chwiejący się obraz czy „przypadkowe” ujęcia wypadają jak najbardziej na plus. No i pięknie, zupełnie inaczej niż zawsze pokazany Nowy Jork.

Obok muzyki główną atrakcją filmu jest Mark Ruffalo. Nadaje rytm, rozkręca i sprawia, że produkcja ma to „coś”. Jest bezbłędny – charyzmatyczny, cudowny, czarujący (kto by pomyślał, że to on, a nie Adam Levine będzie czarujący?). A jednak! To aktor popularny, pojawia się na dużym ekranie od wielu lat jednak gdy trzeba wymienić jakąś inną niż tą z „Wyspy Tajemnic” rolę pojawia się problem. Ku mojej radości ostatnio jednak to się zmienia. Pojawił się w świetnie przyjętej „Iluzji”, (podobno) rewelacyjnym „Odruchu serca” u boku Julii Roberts, a za jakiś czas do kin wejdzie „Foxcatcher”. Kreacja Dana jest jedną z lepszych w jego karierze. Jestem w nim absolutnie zakochana po tym filmie. Mój kinowy towarzysz, w którego guście film za grosz nie był przeżył seans dzięki właśnie jego obecności i jęczał gdy znikał na chwilę z ekranu ;) Keira pasowała do roli idealnie. Była na ekranie niezwykle naturalna i prawdziwa. Nie daje takiego popisu jak Ruffalo, ale jej bohaterce się współczuje, dobrze życzy i trzyma za nią kciuki. Warto, a raczej trzeba wspomnieć o Hailee Steinfeld (gra córkę Dana). Siedemnastolatka jest znana z pierwszoplanowej roli w produkcji braci Coen „Prawdziwe męstwo”, za którą została całkowicie zasłużenie wyróżniona nominacją do Oscara. Wybiera ciekawe projekty, dobrze się na nią patrzy – warto śledzić jej karierę. Szczerze mówiąc jestem nią zachwycona. Nie zachwycałam się wyżej grą Adama, ale co ciekawe dwie sceny, które najbardziej zapadły mi w pamięć to te z nim w roli głównej. Obsadzenie tej czwórki było po prostu strzałem w dziesiątkę.

Jednym z ważniejszych wyznaczników filmu muzycznego jest to czy chcemy po seansie włączyć w domu piosenki. To twórcom „Zacznijmy od nowa” zdecydowanie się udało. To nie jest rewelacyjne kino, ale to kino, które się po prosu lubi, bo jest sympatyczne, stylowe i daje nadzieję. Urzeka lekkością, bezpretensjonalnością i wspominaną przeze mnie autentycznością. To miło spędzony czas przy pięknych dźwiękach. Nie jestem zachwycona, ale wiecie co? Coś czuję, że do niego wrócę. Jednak magia.