rok: 2014
reżyseria: Bennett Miller
scenariusz: E. Max Frye, Dan Futterman
Dziwna to historia i dziwny to film. "Foxcatcher" od początku wciągał mnie w swoje mroczne zakamarki, chciał omamić i zaczarować, ale starałam się zachować dystans i trzeźwo patrzeć na całą historię. Świetne charakteryzacje, niesamowita muzyka, stylowe zdjęcia... Na pierwszy rzut oka to film porządny, zrobiony pod Oscary, ale gdy przyjrzymy się bliżej zdecydowanie czegoś w środku mu brakuje. Mam wrażenie, że twórcy tak skupili się na statycznych ujęciach, poważnej muzyce i klimacie, który od pierwszych chwil nachalnie mówi "tu wydarzy się coś złego", że zapomnieli o treści i bohaterach, tworząc nikły zarys historii. Specjalista od filmów biograficznych Bennett Miller tym razem zrobił film zimny, wykalkulowany i zdecydowanie gorszy od poprzedniej produkcji "Moneyball".
Scenariusz jest naprawdę bardzo dziwny. Pisząc pół żartem teraz powinien postać film o relacji Johna du Pont z drugim z braci, której poświęcone jest naprawdę niewiele czasu. To się po prostu nie klei. Jakby twórcy sami nie wiedzieli o czym chcą zrobić film. Oglądamy powoli rozwijającą i zmieniającą się relację dwóch głównych bohaterów po czym... No właśnie. Reżyser przypomina sobie o prawdziwej historii i na koniec wrzuca wydawałoby się główne wydarzenie. Potem z obowiązku przypomina sobie o swym głównym bohaterze i coś tam pokazuje by domknąć jego wątek. Naprawdę dziwnie skonstruowany jest ten film. Szczerze mówiąc nie zwróciłam nawet uwagi, że do końcowych wydarzeń doszło kilka lat później (było to powiedziane w filmie?). Moje różne wątpliwości dopiero rozwiały przeczytanie po seansie artykuły. To produkcja, z której jeśli chcecie wyjść zadowoleni nie możecie oczekiwać dobrze opowiedzianej historii, a na pewno zapomnieć o ludziach na podstawie, których życia (podobno) stworzono ten film. Pozostaje delektować się ujęciami, muzyką czy oglądać bez większych oczekiwań specyficzne relacje bohaterów.
