"Pod Mocnym Aniołem" - recenzja

dramat
rok: 2014 
reżyseria: Wojciech Smarzowski
scenariusz: Wojciech Smarzowski

Jerzy jest mężczyzną elokwentnym, inteligentnym i odnoszącym sukcesu na rynku wydawniczym. Jest też alkoholikiem - tak samo jak Jerzy Pilch, autor powieści o tym samym tytule, na podstawie której Smarzowski nakręcił swój ostatni film. "Egzystencja ludzka sprowadza się do usilnych starań o poprawę samopoczucia" - mówi w jednej ze scen Jacek Braciak. Ten film samopoczucia wam z pewnością nie poprawi. Czy warto więc go oglądać? 

Znany nam dobrze skład aktorski, ostry dowcip, ocieranie się o groteskę - wbrew pozorom to nieco inny Smarzowski.  Jego produkcje są specyficzne, ale nadają się dla szerszego grona odbiorców (co potwierdza rekordowa liczba widzów "Drogówki"). Inaczej jest z "Pod Mocnym Aniołem". To solidne studium alkoholizmu jest najbardziej przerażającym z jego dzieł.


Kino oprócz przyjemności serwuje nam różne niełatwe tematy - moralne zepsucie, bieda czy narkomania. Przedstawia różne patologiczne sytuacje, ale jest to najczęściej... kontrolowane. Niby mamy lubiącego za bardzo używki muzyka, ale to wszystko jest ładne i czyste. Nawet gdy leży nieprzytomny gdzieś pod barem, oprócz zwichrzonego włosa wygląda całkiem dobrze. Oglądamy bezdomnego - ma podarte, brudne ubrania i siedzi na ulicy, ale nie patrzymy na wzbudzające odruchy wymiotne sceny jak wyjada ze śmietnika resztki zepsutego jedzenia. Osoby podczas chemioterapii w czasie jednej sceny poleżą w łóżku i uronią łzę, ale przez większość produkcji mają się całkiem nieźle, podziwiają z radością zachody słońca i kwiaty w ogródku, o który mają siłę dbać. Tak to już jest z kinem, ale wyjątkiem od tego jest "Pod Mocnym Aniołem". Smarzowski nie udomowił na potrzeby filmu, nie ugłaskał ani nie złagodził tematu. Dostajemy na tyle, ile to możliwe w kinie, alkoholizm taki jakim jest. Biorąc pod uwagę, że kino ma dostarczać emocji, rozrywki, wzruszeń, ale ma się je dobrze oglądać możecie nie być zadowoleni. Więckiewicz w tym filmie pije, pije, pije i znowu pije. A potem pije, pije i wiecie co? Pije. Fabuły brak, bo jak pijesz to tracisz fabułę. Bar, dom, izba. Bar, dom, izba. Tło się w ogóle nie zmienia.

W filmie oglądamy sytuacje, nazwę to skrajne. Zaznaczam, że produkcja przedstawia ciężką formę choroby alkoholowej, jej ostatnią fazę. Uzależnienie u przedstawionych bohaterów zaczęło się już lata, a nawet dziesiątki lat wcześniej. Precyzując - to nie jest tylko film o osobie borykającej się z alkoholizmem, to historia takiej osoby, znajdującej się w ciągu alkoholowym, bo to w pierwszej kolejności nie jest produkcja o piciu, a o chorobie właśnie. Niestety z tego co czytam i słyszę, wiele osób (pomimo, że mamy XXI wiek przypominam) uważa, że człowiek ma wpływ i w pełni panuje nad niektórymi dopadającymi go zaburzeniami czy nawet chorobami psychicznymi (często słyszy się takie sądy w temacie depresji). W jednej z książek (to było chyba "Prozac Nation") przeczytałam fajne zdanie, nie pamiętam dokładnie budowy, przekażę tylko sens, zwracając się do osób, które należą do tych nierozumiejących mechanizmów powstawania niektórych chorób - jak złamiecie nogę, to nawet jeśli bardzo ładnie i z wielkim przekonaniem powiecie jej żeby nie było złamana, to nie uda wam się jej wyleczyć, potrzebna jest pomoc z zewnątrz. Można całe życie pić i o alkoholizm się nie otrzeć i pić mało, a na chorobę zapaść - w przypadku tego schorzenia, tak jak i większości innych, pierwsze skrzypce gra biologia. Tego typu seans, szczególnie jeśli nie jest się osobą obdarzoną dużą dozą empatii, jest świetną okazją do poszerzenia swojej wiedzy na temat jednej z najbardziej podstępnych, nieuleczalnych chorób, do jakich należy alkoholizm.

Smarzowski zostawił symboliczne ślady swojej wrażliwości i stylu, jednak historię Jerzego opowiedział jeszcze dosadniej niż zawsze. Więckiewicz jest jednym z moich ulubionych i najlepszych polskich aktorów, znowu pokazał coś nowego, brawa! Kończąc - film wam się prawdopodobnie nie spodoba, wiecie czemu? Bo życie alkoholika nie jest ciekawe, a na pewno nie ma w nim nic fajnego do oglądania. Może są lepsze filmy o alkoholizmie - ciekawsze czy bardziej poruszające, ale nie sądzę by był bardziej realistyczny. Po seansie będziecie czuli się jak po serii uderzeń pięścią w twarz - 9/10.