Buffalo '66

komediodramat

rok: 1998

reżyseria: Vincent Gallo

scenariusz: Vincent Gallo, Alison Bagnall

Myślałam, że przemierzyłam Filmweb wzdłuż i wszerz, a jednak. Jakimś cudem nigdy nie trafiłam na „Buffalo ‘66”. Christinę Ricci bardzo długo kojarzyłam jako Wednesday Addams, do czasu gdy obejrzałam „Pokolenie P”, gdzie moim zdaniem stworzyła najlepszą postać osoby z osobowością borderline, jaką widziałam na ekranie. Zapomnijcie jednak o szczupłej, bladej dziewczynie z czarnymi włosami i wybałuszonymi oczami. Tutaj oglądamy uroczą blond istotkę przy kości. Vincenta Gallo głównie pamiętałam z „Domu dusz” i z „Tetro”. Oprócz tego, że jest aktorem jest też modelem i muzykiem. No i reżyserem, a „Buffalo ‘66” było jego reżyserskim debiutem (razem stworzył 3 niezależne, długometrażowe filmy). Film po części jest zainspirowany jego życiem, głównie chodzi tutaj o rodziców.

Produkcja przedstawia jeden dzień  z życia Billy’ego, który właśnie wyszedł z więzienia. Znerwicowany, zagubiony, chwilami wręcz irytujący i samotny duży dzieciak (bo poznając go z czasem stwierdzamy, że nim właśnie jest) nie ma zielonego pojęcia jak się odnaleźć. Jego postać czasami wygląda jak parodia samego siebie. Męczy, ale wzbudza współczucie (i masę innych emocji). Z jednej strony zdeterminowany, pewny swego i szukający ukojenia w zemście mężczyzna, a z drugiej strony duchem jeszcze zawstydzony nastolatek szukający zrozumienia, akceptacji i po prostu odrobiny ciepła, której tak mu brakowało w dzieciństwie i gdzieś tam podświadomie mający nadzieję, że coś lub ktoś sprawi, że poczuje jeszcze przed śmiercią radość życia. W tym jednym dniu jego towarzyszką zupełnie przypadkowo zostaje Layla. Ma udawać przed rodziną Billy'ego (która nic nie wie o pobycie syna w więzieniu) jego żonę i sprawić, aby jak najlepiej wypadł w ich oczach. Po umiarkowanie udanym spotkaniu coś sprawia, że ta dwójka spędza razem resztę dnia.  Niepozorna Layla z początku nieco bierna z czasem okazuje się trafnym obserwatorem i więcej niż uroczą, niewinną dziewczynką. Chwilami wydaje się, że może nawet uda jej się oswoić Billy'ego, ale czy zmieni jego wieczorny plan zemsty, na zrealizowanie którego czekał kilka lat?

Gallo niczym Bóg bawi się swoimi bohaterami. Chodzą bardzo krętymi drogami, ich plany często nagle, bez większego powodu zmieniają się, jakieś magiczne siły sprawiają, że kiedy mają się już pożegnać, znowu gdzieś razem idą. Chwilami robi sobie z nich żarty. Scena gdy Billy szuka toalety jest smutno-komiczna. Jest to przesiąknięty smutkiem świat, lecz ma w sobie pewien urok. Szary świat z kilkoma promykami w postaci kuli do kręgi, kubka czekolady, gorącej kąpieli i jak się okazuje… Layly, która niezrażona towarzyszy rozbitemu mężczyźnie.

Świetnie napisane, bardzo charakterystyczne postaci i jeszcze lepiej zagrane. Czy Ricci przysłoniła swoimi, krótkimi wypowiedziami i uroczymi minkami, tego który powinien być tu najważniejszy – głównego bohatera i reżysera filmu Vincenta Gallo? Wydaje mi się, że trochę tak się stało. Do dzisiaj niewiadomo dokładnie o co poszło i dlaczego Gallo tak baaardzo negatywnie wypowiadał się o Ricci, a ona nazwała występ w jego filmie błędem. Jego trudny charakter i młody wiek aktorki (zagubienie etc.) podczas kręcenia? Tak czy siak w filmie konfliktu nie widać, a dwójka stworzyła jeden z najbardziej interesujących duetów na ekranie.

Film ten mimo, że opowiada smutną historię to przez wyjątkowo cierpki, ale jednak humor i urok Ricci summarum nie przygnębia widza. Gallo bawi się stylami i koncepcjami. Umieścił w filmie nieco kiczowate, lecz według mnie świetne sceny podczas których postaci wchodzą w pewnego rodzaju muzyczny trans i na chwile oderwane od całej historii zapominają w tym onirycznym stanie o całym świecie.

Pierwszy podobny do „Buffalo ‘66” tytuł jaki przychodzi mi do głowy to „Między słowami”, czyli powolny, przegadany i klimatyczny. Jednak z okrutniejszym światem, z jeszcze lepiej sportretowanym zagubionym człowiekiem i z dysfunkcyjną rodziną. Do tego wiele świetnych ujęć, których nie powstydziłby się Wes Anderson. Podsumowując magiczny, oryginalny film o trudnościach w życiu, który szczerze urzeka, a Ricci oczarowuje. No i w jednej scenie pojawia się sam Mickey Rourke. Trzeba zobaczyć :)